Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/151

 Ostatnie słowo wymówił już koło drzwi, poczem zniknął. Komendant miał w twarzy wyraz zupełnego osłupienia. Tego się nie spodziewał, podczas gdy ja powiedziałem sobie w duszy, że żaden europejski ambasador nie mógłby postąpić poprawniej od tego młodego, prostego Kurda. Zadrżały mi formalnie nogi, aby pospieszyć za nim i wyrazić mu moją cześć i uznanie. I mutesselim chciał za nim także poskoczyć, ale z nieco innym zamiarem.
 — Łotrze! — zawołał zrywając się. — Ja ci...
 Zastanowił się jednak i wstrzymał się, ja zaś nałożyłem sobie spokojnie fajkę i zapaliłem.
 — Co ty na to, emirze? — zapytał.
 — Wiedziałem, że przyjdzie do tego. Kurd nie jest ani podstępnym Grekiem, ani brudnym Żydem, co to ani się skrzywi, gdy się go depce. Co zrobi bej z Gumri, co powie mutessaryf!
 — Powiesz mu o tem?
 — Będę milczeć, lecz on skutki zobaczy.
 — Każę tego Kurda przywołać z powrotem.
 — Nie przyjdzie.
 — Nie będę się gniewał na niego.
 — Nie uwierzy. Jest tylko jeden człowiek, zdolny nakłonić go do powrotu.
 — Kto taki?
 — Ja.
 — Ty?
 — Tak. Jestem jego przyjacielem; może głosu mego posłucha.
 — Ty jego przyjacielem? Znasz go?
 — Widziałem go pierwszy raz w twym przedpokoju, ale mówiłem doń, jak do męża, będącego wysłańcem beja, a to napewno zrobiło go mym przyjacielem.
 — Nie wiesz jednak, gdzie on teraz.
 — Wiem.
 — Gdzie? Odjechał już z Amadijah. Koń jego stał tam na dole.
 — Jest teraz w mojem mieszkaniu, dokąd go zaprosiłem.
 — Ty zaprosiłeś go? Ma jeść u ciebie?
 — Przyjmę go, jak gościa, ale główna rzecz to, że mam mu powierzyć pewną misję dla beja.

135