Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/153

sobie nabierał i zapomniał przytem o rozmowie. Dopie ro nasyciwszy się, spytał:
 — Czy istotnie Kurda zastaniesz u siebie?
 — Tak jest, przypuszczam bowiem, że słowa dotrzyma.
 — I przyślesz go do mnie znowu?
 — Jeśli chcesz tego, dobrze.
 — A będzie czekać na ciebie? To był delikatny znak, który jednak nie miał swego źródła w braku gościnności, lecz w obawie, żeby posłaniec u mnie także nie stracił cierpliwości. Dlatego odrzekłem:
 — Chce wnet wyruszyć, to też dobrze będzie, jeżeli go nie znużę. Pozwolisz, że odejdziemy?
 — Pod warunkiem, że przyrzekniesz mi być moim gościem jeszcze dzisiaj wieczorem.
 — Przyrzekam. A kiedy mam przyjść wedle twego życzenia?
 — Zawiadomię cię przez Selima Agę. Wogóle miło mi będzie kiedykolwiek i ilekroć przyjdziesz.
 Nasza uczta nie zabrała więc czasu zbyt wiele. Wyszliśmy, odprowadzeni przezeń bardzo uprzejmie aż do bramy. Tam oczekiwali mnie dwaj towarzysze z końmi.
 — Masz z sobą Baszybożuka? — zapytał komendant.
 — Tak, jako kawasa. Mutessaryf chciał mi dać duży orszak, lecz ja przywykłem bronić sam siebie.
 Wtem zobaczył mego karosza.
 — Co za koń! Kupiłeś go, czy wychowałeś?
 — To dar.
 — Dar? Pan, który ci go ofiarował, był księciem! Kto to taki?
 — To także tajemnica, ale może wnet go zobaczysz.
 Dosiedliśmy koni i w tej chwili ryknął Selim Aga do straży honorowej, która na nas czekała.
 — Zolahlarille nieranlaryn — mierzyć ze strzelb!
 Złożyli się, lecz nie było tam ani dwóch strzelb w jednej linji.
 — Czalgy szamataji kylyn — muzyka robić zgiełk.
 Zaczęło się znów poprzednie skomlenie i mielenie kawy.
 — Hepsi herbiri halem atyn — wystrzelcie wszyscy naraz!

137