Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/161

 — Módl się — odrzekłem wzruszony — spróbuję, może człowiek zdoła tu coś jeszcze poradzić.
 Chora leżała z otwartemi pogodnemi oczyma, a źrenice miała bardzo rozszerzone. Twarz była mocno zarumieniona, oddech przyśpieszony, a szyja wykręcała się w kurczowem dławieniu. Nie pytałem wcale, kiedy choroba wybuchła; byłem laikiem, ale miałem to przekonanie, że chora zażyła belladomy albo stramonium.
 — Czy córka twoja miała wymioty? — zapytałem ojca.
 — Nie.
 — Czy masz lusterko?
 — To małe tu.
 — Podaj je.
 Stary hekim zaśmiał się chrapliwie:
 — Zły duch ma się przejrzeć w tem szkiełku.
 Nie odpowiedziałem mu na to wcale i potrzymałem tak lusterko, żeby wpadające przez okno światło zachodzącego słońca, odbite od lusterka, padło na twarz chorej. Oślepiający promyk nie wywarł na jej tęczówkę żadnego wrażenia.
 — Kiedy twoja córka jadła ostatni raz? — zapytałem.
 — Nie wiem — odrzekł ojciec — była sama.
 — Gdzie?
 — Tu.
 — Nie wlazł w nią żaden djabeł, tylko zjadła albo wypiła truciznę.
 — Allah il Allah! Czy to prawda, panie?
 — Tak jest.
 — Nie wierzcie temu! — ostrzegał hekim. — Djabeł w niej jest.
 — Milcz, stary błaźnie! Czy macie tu cytryny?
 — Nie.
 — A kawę?
 — Mamy.
 — Możecie dostać galasówek?
 — Rośnie ich dużo w naszych lasach. Mamy je w domu.
 — Zróbcie zaraz bardzo mocną, gorącą kawę i zgotujcie galasówki w wodzie i poślijcie po cytryny.

145