Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/165

lichą kawę miesezaną z łupinami. Widzisz zatem, że dobrała się do mojej puszki.
 — Zihdi, jesteś potężnym wojownikiem, wielkim uczonym i najmędrszym z sędziów — odrzekł „mircik“, powiewając bardzo przedsiębiorczo ścierką Halefowi przed nosem. — Ukarzesz surowo tego ojca złoczyńcy i syna oszczercy.
 — Ukarać? — zawołał Halef. — Jeszcze co!
 — Tak — zawyrokowała bardzo kategorycznie — bo to on dobrał się do mojej torebki i oszukał mnie. On sam pomieszał kawę, aby mnie i dom mój zhańbić w twoich oczach.
 — A ty wyrzutku wszystkich trzydziestu dziewięciu grzechów śmiertelnych! — gniewał się Halef; — ty śmiesz mnie, mnie robić złodziejem? Gdybyś nie była babą, tobym cię... cię..
 — Stój, Halefie, nie kłóć się, bo ja tu jestem i wydam wyrok sprawiedliwy! Merzinah, twierdzisz, że ten Halef Omar zmieszał oba gatunki kawy?
 — Tak, emirze!
 — W ten sposób zrobił on w tym trudnym wypadku prawnym to, co do niego należało. Zrób teraz ty swoje i wydziel oba gatunki, każdy osobno! Przekonam się, czy się to stało i wydam wyrok.
 Otworzyła już usta, aby wygłosić sprzeciw, lub zażalenie nieważności, ale Halef ją ubiegł.
 — To musi nastąpić bardzo prędko, bo potrzeba nam kawy koniecznie.
 — Na co? — zapytałem.
 — Wszak masz gości na górze.
 — Kogo?
 — Trzech Kurdów czeka na ciebie. Jest z nimi ten, który cię już odwiedzał.
 — Przynieś więc tymczasem inną kawę.
 Wszedłem pośpiesznie na schody, gdyż ci dwaj Kurdowie to mogli być tylko jeńcy. Przypuszczenie to sprawdziło się. Za mojem wejściem powstali, a Dohub rzekł:
 — Oto emir, który was ocalił! O, effendi, mutesselim przeczytał twoje słowa i oddał mi ojca i brata.
 — Powiedziałeś mu, że niebawem pójść masz do Mossul?

149