Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/172

 — Prorok nie chciał, żeby wierni ginęli spowodu obiegu krwi i systemu nerwowego. Czytałeś koran uważnie?
 — Bardzo uważnie.
 — Powiedz mi zatem, czy znalazłeś jakie lekarstwo, któreby tam było zakazane?
 — Żadnego.
 — A widzisz! Dasz mi więc coś na podniecenie?
 — Nie mam z sobą rzeczy, potrzebnych do ich sporządzenia.
 — Żartujesz, spewnością je masz.
 — A skądże ty o tem wiesz?
 — Twój służący kupował dziś takie rzeczy u Żyda.
 A więc mutesselim kazał nas śledzić! Wiedział już, że mały hadżi kupował wino dla Anglika. Należało nam więc mieć się na baczności, jeżeli przedsięwzięcie nasze nie miało być zdradzonem.
 — Do tego więcej potrzeba, niż kupował mój służący — odrzekłem.
 — Lepiej mało, niż całkiem nic. Właśnie dlatego, że jestem bardzo słaby, nie śmiem mieszać razem wielu rzeczy. Przyślesz mi zwyczajny napój na wzmocnienie?
 — Dobrze, będziesz go miał.
 — Ile?
 — Pełna flaszka od lekarstwa.
 — Emirze, to za mało. Jestem komendantem i człowiekiem bardzo długim. Zanim napój przejdzie przez całe ciało, nie będzie z niego nic. Czy tego nie uznajesz?
 — Uznaję i dlatego przyślę ci wielką flaszkę.
 — Jedną? Czy chory zażywa lekarstwo tylko raz jeden?
 — Dobrze, dostaniesz dwie.
 — Pozwól mi codzień zażywać przez tydzień.
 — Mutesselimie, sądzę, że zrobisz się potem zbyt tęgim.
 — O emirze, tego się nie obawiaj!
 — Spróbujemy więc przez tydzień.
 — Lecz spełnisz przy tem jedną mą prośbę.
 — Jaką?
 — Mutesselim nie może na to pozwolić, żeby jego podwładni wiedzieli, iż ma chory system nerwowy i trawienia.

156