Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/173

 — To słuszne!
 — Opakujesz zatem lekarstwo tak, żeby nikt nie widział, że jest we flaszce.
 — Spełnię ci to życzenie.
 — Czy ty jesteś także chory na nerwy?
 — Nie. Dlaczegóż miałbym być chory?
 — Bo kazałeś sobie kupić ten środek.
 — To nie było dla mnie.
 — A dla kogóż? Czy dla niemego hadżi Lindsay Beja?
 — Powiedziałeś przedtem, że mutesselim nie może pozwolić na to, iżby wiedziano, że ma chore nerwy. Są inni, którzy także nie mogą na to samo pozwolić.
 — A może było dla tego trzeciego człowieka, który się wcale nie pokazuje? Musi być bardzo chory, bo nie wychodzi wcale z izby.
 To brzmiało, jak przesłuchanie. Chciał się dowiedzieć o Mohammed Eminie.
 — Tak; on jest bardzo chory.
 — Jaką ma chorobę?
 — Chorobę serca.
 — Możesz go wyleczyć?
 — Spodziewam się.
 — Żałuję, że nie mogłeś go przyprowadzić z powodu choroby. Czy to twój przyjaciel?
 — Bardzo dobry.
 — Jak brzmi jego imię?
 — Prosił mię, żebym ci go dziś jeszcze nie mówił. Znasz go bardzo dobrze, a on chce ci zrobić niespodziankę.
 — Ah! — zawołał zaciekawiony. — Niespodziankę? Kiedy?
 — Skoro się tylko wyleczy.
 — A jak długo potrwa to jeszcze?
 — Tylko kilka dni.
 — Nie byłoby lepiej, żebym go odwiedził, skoro nie może przyjść do mnie?
 — Ta wizyta rozdrażniłaby go zanadto. Choroby serca zagrażają życiu; wiesz o tem prawdopodobnie.
 — Więc muszę czekać.
 Pogrążył się nanowo w milczeniu, a potem rozpoczął
 — Wiesz, że jesteś dla mnie zagadką?

157