Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/180

starcza kilka łyków, aby człowieka, który nigdy nie pił wina, wprawić w łagodny stan upojenia. Selim lubił napój Noego, ale byłem przekonany, że dzbanek co najmniej go oszołomi.
 Niebawem wszedł gospodarz z dwoma dzbankami litrowymi. Hm, biedny Selim Aga. Skosztowałem i przekonałem się, że wino ucierpiało podczas przewozu, ale dało się pić.
 — Nu, wasza wysokość, jakie ono? — zapytał Żyd.
 — Takie, że dam ci po dwadzieścia pjastrów za dzbanek.
 — Panie, to za mało, wiele za mało! Za dwadzieścia pjastrów, to ja wezmę nazad moje wino, a tobie przyniosę inne.
 Powstałem.
 — Jakie mam przynieść?
 — Żadnego! Piję tylko to za dwadzieścia pjastrów, a dałbyś mi je i za piętnaście. Jeżeli go nie dostanę, odchodzę, a ty sam możesz je wypić.
 — To wypije go wysokość Selima Agi.
 — Odejdzie ze mną.
 — Daj dwadzieścia dziewięć!
 — Nie.
 — Dwadzieścia ośm!
 — Dobranoc, stary!
 Otworzyłem drzwi.
 — Chodź tu, effendi! Potrzebujesz jego mieć za dwadzieścia pjastrów, bo to mnie jest honor widzieć ciebie w moim domu.
 Handel był skończony, oczywiście ku zadowoleniu Żyda, który po otrzymaniu pieniędzy oddalił się z tajoną radością. Aga skosztował trochę, a następnie pociągnął mocniej.
 — Alla ilia Allah! Wallah Billah Tallah! Takiego nie dostałem jeszcze nigdy. Sądzisz, emirze, że będzie dobre na chory system?
 — Bardzo dobre!
 — O gdyby to moja żonka wiedziała?
 — Czy ona ma także system?
 — Bardzo spragniony, effendi!
 Pociągnął raz, drugi i trzeci.

162