Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/181

 — To nic dziwnego — rzekłem — musi się wiele troszczyć i pracować.
 — Allah to wie, że nie dla mnie!
 — Ale dla twoich więźniów.
 — Zanosi im jedzenie raz na dzień, chleb i mączną polewkę.
 — Ile ci płaci mutesselim za każdego więźnia?
 — Trzydzieści para dziennie.
 Zatem mniej więcej dwadzieścia groszy. Z tego połowa spewnością lgnęła do rąk Selima.
 — A ile otrzymujesz za dozór?
 — Dwa pjastry dziennie, których jednak nigdy jeszcze nie dostałem. Czyż to dziwne, że nie znam jeszcze tego pięknego lekarstwa?
 Pociągnął znowu.
 — Dwa pjastry? To bardzo mało, zwłaszcza, że więźniowie sprawiają ci wiele trudu.
 — Trudu? Żadnego! Co miałbym sobie trudu zadawać z tymi drabami? Chodzę raz na dzień do więzienia, aby zajrzeć, czy który z nich nie umarł.
 — O jakim czasie to czynisz?
 — Kiedy mi wygodnie.
 — Nocą także?
 — Tak, jeżeli zapomnę za dnia i wychodzę. Wallahi, właśnie przychodzi mi na myśl, że tam dziś jeszcze nie byłem.
 — Przeszkodziło ci moje przybycie?
 — To prawda, effendi.
 — Musisz więc zajrzeć?
 — Nie uczynię tego.
 — Czemu nie?
 — Oni nie warci, żebym się trudził.
 — Słusznie, lecz czy nie stracisz przez to respektu?
 — Jakiego respektu?
 — Jesteś przecież agą i wysokim oficerem; twoi Arnauci i podoficerowie muszą się ciebie bać! Czy nie tak?
 — Tak jest, muszą, muszą na Allaha!
 — I sierżant, który jest w więzieniu?
 — I on, naturalnie! Ten nazir to wogóle krnąbrny pies. Musi się bać!

163