Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/190

 Podałem mu dłoń, a on uścisnął mię oboma rękami, aż mię zabolało.
 — Niech Allah błogosławi tę rękę, dopóki się będzie poruszać, a kiedy złoży się do snu śmiertelnego, niechaj duch twój cieszy się tą godziną, w której stałeś się dla mnie aniołem. Odejdź, żeby ci się nic nie stało.
 Zamknąłem więzienie i udałem się pocichu do agi. Spał i chrapał wciąż jeszcze. Usiadłem obok niego i siedziałem może z godzinę, aż usłyszałem odgłos kroków, które zatrzymały się pod schodami. Szybko zasunąłem otwarte dotychczas drzewi i żywo potrząsnąłem agą, aby go zbudzić. Nie było to łatwem, zwłaszcza, że musiało się stać w krótkim czasie.
 — Ty, emirze, gdzie my jesteśmy?
 — W więzieniu. Wstawaj!
 Oglądał się dokoła oszołomiony.
 — Przypomnij sobie Żyda i lekarstwo; pomyśl o sierżancie, którego chcemy zaskoczyć.
 — Sierż... Teraz już wiem. Spałem. Gdzie on? Jeszcze go niema?
 — Mów ciszej! Słyszysz? Stoją jeszcze pod drzwiami i rozmawiają ze sobą. Spędź sen z twego oblicza!
 Poczciwy Selim wyglądał bardzo opłakanie, odzyskał jednak przynajmniej przytomność i zdołał bez chwiania się stać prosto. Teraz, gdy drzwi były zamknięte, wziął lampę i wyszedł na korytarz. Poszedłem za nim. Złoczyńcy stanęli przerażeni, a on przystąpił do nich.
 — Skąd przychodzicie, psy? — rzucił się na nich.
 Głos jego grzmiał jak grzmot w długim, wąskim korytarzu.
 — Od kawedżiego — odrzekł sierżant po krótkim wahaniu.
 — Od kawedżiego, w czasie, gdy macie tu czuwać! Kto wam pozwolił oddalić się?
 — Nikt!
 Drżeli ze strachu i żal mi ich było. Przecież ich niedbalstwo przyniosło mi taki pożytek. Mimo małego płomyka widziałem, jak strasznie aga przewracał oczyma. Końce jego brody drżały, a pięść ściskała się z wściekłości. Poznał jednak widocznie, że nie ze wszystkiem pewnie stoi na nogach i rozmyślił się.
 — Jutro będziecie ukarani!

172