Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/191

 Postawił lampę na schodach i zwrócił się do mnie:
 — A może sądzisz, emirze, że powinienem zaraz wydać wyrok? Czy chcesz, żebym kazał im się oćwiczyć wzajemnie?
 — Odrocz karę do jutra, Selimie Ago. Przecież nie może ich minąć.
 — Spełnię twą wolę. Chodź!
 Otworzył drzwi i zamknął je zzewnątrz napowrót. Poszliśmy do domu, gdzie oczekiwał nas „mircik“.
 — Czy tak długo byłeś u mutesselima? — spytała podejrzliwie.
 — Merzinah — odrzekł — powiadam ci, że proszono nas, abyśmy zostali aż do rana, ale wiedziałem, żeś sama w domu i nie skorzystałem z gościnności komendanta. Nie chcę, aby ci Rosjanie obcięli głowę. Będzie wojna.
 Załamała ręce w przestrachu.
 — Wojna? Z kim?
 — Między Turkami, Rosjanami, Persami, Arabami i Kurdami. Rosjanie stoją już w sto tysięcy ludzi i trzy tysiące armat o cztery godziny stąd w Serahru.
 — Allah! Umieram — już nie żyję! Czy musisz walczyć także?
 — Tak. Dziś w nocy jeszcze wysmarujesz mi buty tłuszczem, ale niech nikt o tem nie wie. Wojna jest jeszcze tajemnicą państwową, a mieszkańcy Amadijah dowiedzą się o tem aż jutro, kiedy Rosjanie otoczą miasto.
 Zachwiała się i osłabiona usiadła na najbliższym garnku.
 — Już jutro! Jutro już tu będą?
 — Tak.
 — I będą strzelać?
 — Bardzo!
 — Selimie Ago, nie wysmaruję ci butów.
 — Czemu nie?
 — Ty nie powinieneś iść na wojnę; ciebie nie wolno zastrzelić.
 — Dobrze, bardzo mi to przyjemnie, bo mogę pójść spać. Dobranoc, effendi! Dobranoc, słodka moja Merzinah!
 Oddalił się. Kwiat domu patrzył za nim nieco zdziwiony, a następnie zapytał:

173