Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/200

 — Kto tu się znajduje?
 — Najgorsi. Jeden Arab, jeden Żyd i dwaj Kurdowie z plemienia Bulamuh. Czy mówisz po kurdyjsku, emirze?
 — Tak.
 — Nie zechcesz mówić z więźniami?
 — Nie, bo tego nie warci.
 — To prawda, ale my nie umiemy po arabsku, ani po kurdyjsku, a te psy zawsze mają coś do powiedzenia.
 — Więc pomówię z nimi.
 Tego właśnie sobie życzyłem; nie wiedziałem tylko, że dozorcom także tem wyrządzę przysługę.
 Otworzono celę Kurda. Stanął biedak na froncie, widocznie bardzo głodny, bo otrzymawszy chochlę polewki, prosił o większy kawałek chleba niż zwykle.
 — Czego on chce? — zapytał sierżant.
 — Trochę więcej chleba. Daj mu go!
 — Otrzyma, bo prosisz za nim.
 Przyszliśmy do Żyda. Milczałem, bo mówił po turecku. Miał całe mnóstwo zażaleń zupełnie słusznych z mego stanowiska, nie słuchano go jednak.
 Drugi Kurd był starcem. Prosił tylko, żeby go zaprowadzono przed sędziego. Sierżant przyrzekł mu i zaśmiał się przytem.
 Wreszcie otworzono celę ostatnią. Amad el Ghandur siedział w kącie skulony i nie chciał się widocznie ruszyć z miejsca, ale podniósł się, skoro mnie spostrzegł.
 — Czy to ten Arab? — spytałem.
 — Tak.
 — Czy nie mówi po turecku?
 — Wcale nie mówi.
 — Nigdy?
 — Ani słowa. Dlatego też nie dostaje ciepłej strawy.
 — Czy mam z nim pomówić?
 — Spróbuj! Przystąpiłem bliżej i rzekłem:
 — Nie mów ze mną!
 Zachował więc milczenie.
 — Widzisz, że nie odpowiada! — zauważył sierżant gniewnie. — Powiedz mu, że jesteś wielkim emirem, a wówczas przemówi.

182