Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/202

 — Nie da ci go.
 — Wezmę sam! Potem zaczekam, dopóki dozorcy nie zasną, i otworzę Amadowi celę.
 — To zbyt niebezpieczne, emirze! Usłyszą cię.
 — Sądzę, że nie. Nie spali poprzedniej nocy i będą dzięki temu znużeni. Następnie, dałem im bakszysz, który z pewnością ulokują w raki, a on wzmoże jeszcze ich senność. Zresztą uważałem dobrze i przekonałem się, że można zamek u bramy otworzyć zupełnie cicho. Jeżeli tylko do pewnego stopnia będę ostrożny, to mi się powiedzie.
 — Ale, jeśli cię złapią?
 — To nie bój się i tak. Wobec dozorców znajdzie się wymówka, a gdyby mnie ujrzano z więźniem... no wówczas trzebaby działać i to szybko.
 — Gdzie sprowadzisz Amada?
 — Opuści miasto natychmiast.
 — Z kim?
 — Z Halefem. Wyjeżdżam z nim teraz, aby w okolicy miasta wyszukać jakąś kryjówkę. Halef drogę sobie spamięta i zaprowadzi tam twego syna.
 — Ależ straże w bramie!
 — Nie zobaczą żadnego. Znam miejsce, w którem można się przez mur przedostać.
 — Powinnibyśmy zaraz pójść razem.
 — Zostaniemy przynajmniej dzień jeszcze, aby na nas nie padło podejrzenie.
 — Lecz Amad będzie tymczasem w wielkiem niebezpieczeństwie, gdyż szukać go będą w całej okolicy.
 — Pomyślałem i o tem. Niedaleko bramy tworzy skała Amadijah przepaść, do której tylko niewielu ludzi zejść się odważy. Tam zaniesiemy kilka szmat jego ubrania, które podrzemy. Znajdą to i będą sądzili, że podczas nocnej ucieczki runął w przepaść.
 — Gdzie się przebierze?
 — Tu, a brodę należy mu ogolić natychmiast.
 — Więc go zobaczę! O emirze, co za radość!
 — Kładę jednak za warunek, że zachowacie się cicho.
 — O, zrobimy to spewnością. Ależ nasza gospodyni go zobaczy; siedzi zawsze w kuchni otwartej.
 — Temu przeszkodzisz ty. Halef da ci znać, kiedy nadejdzie Amad. Zejdziesz na dół i nie dopuścisz, żeby

184