Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/210

 — Za ten wzgląd winien mu jestem wdzięczność rzeczywiście. Czy moi towarzysze mieli także pójść do aresztu?
 — Tak, ale co do nich nie mam jeszcze żadnych dalszych rozkazów.
 — Co „mircik“ na to?
 — Powiedziałem jej. Siedzi w kuchni i wypłakuje sobie oczy.
 — Poczciwa! Ale mówiłeś o Arnaucie?
 — Tak. Był tu jeszcze przed przybyciem makredża i rozmawiał długo z mutesselimem. Po tem zawołano mnie i wypytywano.
 — O co?
 — O to, czy czarno-czerwony effendi i w domu także nic nie mówi.
 — Co odpowiedziałeś?
 — Powiedziałem prawdę. Nie słyszałem effendiego, żeby wymawiał chociażby zgłoskę.
 — Więc chodźmy.
 — Panie, mam cię sprowadzić; to prawda, ale miłuję cię. Czy nie wolisz umknąć?
 Ten poczciwy Arnauta był mi druhem istotnie.
 — Nie, nie umykam, ago, bo nie mam powodu obawiać się mutesselima, albo makredża. Proszę cię jednak, żebyś ze mną zabrał jeszcze kogoś.
 — Kogo?
 — Posłańca, który do mnie przybył.
 — Zawołam go; jest na dziedzińcu.
 Wstąpiłem tymczasem do kuchni. Siedziała tam Merzinah z twarzą tak zasmuconą, że istotnie doznałem wzruszenia.
 — O, jesteś, effendi! — zawołała, zrywając się. — Spiesz, spiesz! Kazałam adze, żeby ci umknąć pozwolił.
 — Przyjm moje podziękowanie za to, Merzinah! Zostanę jednak.
 — Ależ oni cię zamkną, panie!
 — Poczekajmy.
 — Jeżeli to uczynią, effendi, zapłaczę się na śmierć, a tobie gotować będę najlepsze zupy, jakie istnieją. Nie będziesz cierpiał głodu.
 — Nic mi nie będziesz gotować, bo mnie nie wsadzą; zapewniam cię.

192