Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/212

 — Wiem to napewno.
 — Tak!
 To „tak“ wprawiło poczciwca w kłopot.
 — Musisz także wiedzieć o tem — rzekł.
 — Kto ci powiedział, że on rozmawia?
 — Ktoś, co go słyszał.
 — Kto to taki?
 — Arnauta, który przybył dziś, aby was zaskarżyć.
 — Co uczyniłeś?
 — Posłałem po ciebie.
 — Dlaczego?
 — Aby cię przesłuchać.
 — Allah illa Allah! A więc na zażalenie łotrowskiego Arnauty posyłasz do mnie, aby mnie, emira i effendiego traktować tak samo, jak tego draba! Mutesselimie, niech Allah błogosławi twej mądrości, abyś jej nie utracił.
 — Effendi, proś Boga o twoją własną mądrość, bo możesz jej potrzebować!
 — To brzmi prawie jak groźba!
 — A twoje słowo brzmiało jak obraza.
 — Ponieważ mnie obraziłeś, więc pozwól sobie coś powiedzieć, mutesselimie. Tu w tym obracającym się pistolecie jest sześć strzałów, a w tym drugim tak samo. Powiedz, co mi masz powiedzieć, lecz weź pod rozwagę, że emir nie jest Arnautą i nie pozwoli się z nim porównywać! Jeżeli towarzysz mój nie dotrzymuje swojego ślubu, to co to obchodzi Arnautę? Gdzie ten człowiek?
 — Jest w mojej służbie.
 — Od kiedy?
 — Od dawna.
 — Mutesselimie, mówisz nieprawdę. Tego Arnauty wczoraj jeszcze w służbie twojej nie było. To człowiek, o którym opowiem ci coś więcej jeszcze. Jeżeli hadżi Lindsay bej rozmawia, to ma to załatwić ze swojem sumieniem, lecz nie obchodzi to więcej nikogo.
 — Miałbyś słuszność, gdybym wiedział o nim to tylko.
 — A cóż takiego jeszcze?
 — Jest przyjacielem człowieka bardzo mi podejrzanego.
 — Któż to taki?

194