Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/216

 — No, już dobrze, makredżu. Jak wysoko oceniłbyś ty swoje życie?
 — Co najmniej na dziesięć tysięcy pjastrów.
 — A zatem życie Franka warte równo dziesięć razy więcej, czyli sto tysięcy pjastrów. Skąd to pochodzi, że Turek tak nisko stoi w cenie?
 Spojrzał na mnie zdziwiony.
 — Jesteś takim bogatym emirem?
 — Tak, ponieważ posiadam życie tak drogie.
 — Sądzę więc, że tu w Amadijah ocenisz swoje życie na dwadzieścia tysięcy pjastrów.
 — Naturalnie!
 — A twojego hadżi Lindsay beja także tak wysoko?
 — Zgadzam się.
 — A dziesięć tysięcy za trzeciego.
 — To nie zbyt wiele.
 — A twój służący?
 — To wprawdzie Arab, ale dzielny i wierny człowiek; wart tyle, co i tamten.
 — Sądzisz więc, że kosztuje także dziesięć tysięcy?
 — Tak.
 — Czy obliczyłeś całą sumę?
 — Sześćdziesiąt tysięcy piastrów. Tak?
 — Tak, macie tyle pieniędzy ze sobą?
 — Jesteśmy bardzo bogaci, effendi.
 — A kiedy chcecie zapłacić?
 — Wcale nie chcemy!
 Było istotnie zabawne, z jakim wyrazem w twarzach spojrzeli ci ludzie najpierw na mnie, a potem na siebie. Makredż zapytał:
 — Jak to pojmujesz, effendi?
 — Sądzę, że pochodzę z kraju, w którym panuje sprawiedliwość. We Frankistanie żebrak przed sędzią wart tyle, co król. A jeżeli padyszach Franków zgrzeszy, bywa karany przez prawo. Nikt tam nie może kupić swojego życia, gdyż niema sędziego, któryby był szubrawcem. Muzułmanie jednak nie mają innego prawa, prócz worka pieniędzy i dlatego szachrują sprawiedliwością. Nie mogę życia mego opłacić, skoro zasłużyłem, aby mi je zabrano.
 — Więc je utracisz.

198