Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/22

który roziskrzał się tam po drugiej stronie, aby zniknąć natychmiast, był intensywny. Wyglądał, jak błędny ognik, rozświecający się nagle i gasnący w mgnieniu oka. Przypatrywałem się przez jakiś czas, a następnie zwróciłem się do Halefa:
 — Hadżi Halefie, spiesz natychmiast do Ali Beja i powiedz mu, żeby jak najprędzej przybył tu do mnie. Idzie o coś ważnego.
 Służący zniknął szybko, ja zaś posunąłem się jeszcze naprzód, częścią, aby rzekomą gwiazdę lepiej obserwować, a częścią, żeby uniknąć wszelkich dalszych zapytań.
 Szczęściem, słyszał Ali Bej, że poszedłem na górę, i postanowił pójść za mną. Halef spotkał się z nim nieopodal pod nami i przyprowadził go do mnie.
 — Co chcesz mi pokazać, emirze?
 Wyciągnąłem rękę.
 — Patrz dobrze tam! Zobaczysz, jak zabłyśnie tam gwiazda.... Teraz!
 — Widzę ją.
 — Już zniknęła. Czy znasz ją?
 — Nie. Leży bardzo nisko i nie należy do żadnej grupy.
 Przystąpiłem do pobliskiego krzaku i wyciąłem zeń kilka prętów. Jeden z nich wetknąłem w ziemię i stanąłem potem o kilka kroków przed Ali Bejem.
 — Uklęknij równo za tym prętem; w kierunku, gdzie gwiazda błyśnie ponownie, wetknę drugi pręt. Widziałeś ją teraz?
 — Tak, całkiem wyraźnie.
 — Gdzie ma być pręt? Tutaj?
 — Stopę na prawo.
 — Tutaj?
 — Tak, to już dokładne.
 — A więc obserwuj dalej.
 — Teraz znów ją ujrzałem — zauważył po krótkiej chwili.
 — Gdzie? Wetknę trzeci pręt.
 — Gwiazda nie była na dawnem miejscu. Posunęła się daleko na lewo.
 — Powiedz, jak daleko?
 — O dwie stopy od poprzedniego pręta.
 — Tutaj?

12