Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/220

 — Panie, wierzę ci! Zabierzcie tego psa i wsadźcie go do najpewniejszej nory, jaka tylko jest w więzieniu.
 — Panie, czy każesz mi zabrać zaraz makredża? — zapytał Selim Aga komendanta.
 — Tak.
 — Mutesselimie, każ go wprzód związać — przypomniałem. — Próbował już raz uciekać i próbę ponowi.
 — Zwiążcie go!
 Wyprowadzono obydwu, a ja zostałem z komendantem sam na sam. Był tak zaatakowany zdarzeniami, że opadł znużony na poduszki.
 — Ktoby to był pomyślał! — rzekł, wzdychając.
 — Ty zapewne nie, mutesselimie!
 — Panie, przebacz mi. Nie wiedziałem przecież nic o tem wszystkiem.
 — Arnauta spotkał się napewno już przedtem i porozumiał z makredżem. Inaczej nie poważyłby się wystąpić przeciw nam, bo mieliśmy powód do ukarania go.
 — Nie strzeli już do nikogo! Pozwól, że podam ci fajkę.
 Kazał przynieść jeszcze jedną nargilę i zapalił ją własnemi rękoma, a potem rzekł w tonie prawie uniżonym:
 — Emirze, czy myślisz, że pojmowałem to na serjo?
 — Co?
 — Żebym miał brać od ciebie pieniądze?
 — Tak.
 — Panie, mylisz się! Poddałem się woli makredża i oddałbym ci był część moją.
 — Ale uciec byłoby mi wolno?
 — Tak. Widzisz, że życzyłem ci jak najlepiej.
 — Tego tobie nie było wolno, jeśli skarga przeciw mnie była uzasadniona.
 — Czy będziesz dalej o tem myślał?
 — Nie, jeżeli postarasz się, żebym mógł o tem zapomnieć.
 — Nie pomyślisz już o tem, emirze. Zapomnisz, jak zapomniałeś już o innych rzeczach.
 — O czemże?
 — A o lekarstwie.
 — Tak, mutesselimie, o tem zapomniałem istotnie, ale dostaniesz je dziś jeszcze; przyrzekam ci to.
 Wtem wszedł jeden ze służących.

202