Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/223

 — Nareszcie spowrotem — rzekł Anglik. — Wielki niepokój! Chcieliśmy pójść i zabrać was! Szczęście, że jesteście!
 — Byłeś w niebezpieczeństwie? — zapytał Mohammed.
 — Nie bardzo. Minęło. Czy wiesz, że mutessaryf złożony z urzędu?
 — Z Mossul?
 — Tak i makredż także.
 — A więc dla tego Selek jest tutaj?
 — Tak. Czy nie opowiadał ci nic, kiedy wyjeżdżaliśmy po południu?
 — Nie. On lubi milczeć. Ale Amad może przecież wyjść już na wolność, ponieważ tylko mutessaryf trzymał go w niewoli.
 — Spodziewałem się tego i ja, ale rzecz stoi gorzej. Wielkorządca uznaje za dobre postępowanie Turków przeciwko wam, a najwyższy sędzia Anatolji każe syna twego wysłać do Stambułu jako zakładnika.
 — Allah kerim! Kiedy ma odejść?
 — Jutro przed południem.
 — Napadniemy po drodze na jego eskortę!
 — Dopóki jest nadzieja oswobodzenia go podstępem, nie należy narażać życia ludzkiego.
 — Ależ mamy czas tylko przez jedną noc.
 — Czas to dość długi.
 Zwróciłem się do Anglika:
 — Sir, trzeba mi wina dla mutesselima.
 — Byłby wart wina ten hultaj! Niech pije wodę, kawę, kwiat lipowy, walerjanę, maślankę!
 — Prosił mnie o wino!
 — Gałgan! Nie wolno mu przecież! Jest mahometaninem!
 — Muzułmanie piją je tak samo chętnie, jak my. Chciałbym dopóty zachować sobie jego przychylność, dopóki jej nam potrzeba.
 — Pięknie! Niech ma wino! Ile?
 — Tuzin. Ja dam połowę, a wy drugą.
 — Pshaw! Nie kupuję pół wina. Tu są pieniądze!
 Podał mi sakiewkę, przyczem ani przez myśl mu nie przeszło zauważyć, ile wziąłem. To był gentleman, a ja biedak.

205