Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/228

 — Emirze, do kogo należą te pieniądze? — spytał chytrze komendant.
 — Ty powinieneś je wziąć do przechowania.
 — To słuszne, chodźmy!
 — Mutesselimie, chcesz mnie porzucić? — zapytałem. — Czy chcesz mię obrazić?
 — Odwiedziłem cię, lecz nie jestem twym gościem.
 — Nie wiedziałem, że przyjdziesz. Pozwól nałożyć sobie fajkę, jaką rzadko tu palą.
 Właśnie wszedł Halef i przyniósł tytoń; był to gatunek master Lindsaya; musiał komendantowi smakować. Zresztą byłem zdecydowany nie wypuścić go z izby bez mojej woli. Szczęściem nie przyszło do ostateczności, bo przyjął fajkę, a w ciągu rozmowy zauważyłem, że wzrok jego pełen oczekiwania spoczywał na drzwiach. Chciał kawy. Zapytałem go więc:
 — Czy otrzymałeś lekarstwo, panie?
 — Tak; dziękuję ci, effendi!
 — Było dość?
 — Nie przeliczyłem jeszcze.
 — I nie kosztowałeś?
 — Trochę.
 — Jakie było?
 — Bardzo dobre, ale słyszałem, że są i całkiem słodkie.
 Poczciwy aga wiedział dobrze, o czem była mowa. Kręcił łakomie ustami i patrzył na mnie, mrugając zalotnie oczyma.
 — Są całkiem słodkie — odparłem.
 — Ale takie bardzo rzadkie?
 — Nie.
 — A skuteczne?
 — Bardzo. Jest jak mleko, płynące z drzew rajskich.
 — Ale w Amadijah jej niema?
 — Mogę przyrządzić wszędzie, i w Amadijah.
 — A jak długo to potrwa?
 — Dziesięć minut. Jeżeli zaczekasz, to skosztujesz napoju, jaki w raju otrzymuje Mahomet od hurys.
 — Zaczekam.
 Oczy jego błyszczały radośnie, ale radośniej oczy Selima Agi. Wyszedłem z pokoju i skorzystałem z tej przerwy, aby pójść do Mohammed Emina.

210