Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/229

 — Emirze, zatem już po wszystkiem.
 — Nie, rozpoczyna się właśnie!
 — Ależ nie dostaniesz klucza!
 — Może mi go wcale nie będzie potrzeba. Wytrwaj jeno cierpliwie.
 Wsunął się Lindsay.
 — Zabrano z mego tytoniu. Kto go pali?
 — Komendant.
 — Bardzo dobrze! Pije moje wino, pali mój tytoń! Wyśmienicie!
 — Czemużby nie?
 — Niech w domu zostanie! Nie przeszkadza ucieczce!
 — Może się do niej przyczyni. Posłałem po wino
 — Znowu?
 — Tak. Po perskie; słonia powali. Słodkie jak miód, a mocne jak lew.
 — Well! Napiję się także perskiego.
 — Postarałem się, żeby było i dla was. Podochocę tych ludzi, a potem zobaczymy, co będzie trzeba zrobić.
 Poszedłem do kuchni i kazałem ogień rozniecić. Zanim rozpaliło się dobrze, powrócił Halef i przyniósł wielkie naczynie niebezpiecznego napoju. Postawiłem duży garnek wina nad ogniem i poruczyłem go opiece Merzinah. Następnie wróciłem do Anglika.
 — Oto Pers! Ale podajcie szklanki; są u was.
 Gdy wchodziłem do mojej izby, patrzyli obaj Turcy na mnie z oczekiwaniem.
 — Oto przynoszę lekarstwo, mutesselimie. Skosztuj najpierw zimnego, a potem zobaczysz, jak to podnosi serce, gdy się pije na gorąco.
 — Powiedz mi dokładnie, effendi: czy to wino, czy lekarstwo?
 — Ten napój to najlepsze lekarstwo, jakie dzisiaj znam. Pij i powiedz mi, czy nie rozwesela ono twej duszy?
 Skosztował raz i drugi. Na ostrych i zmęczonych jego rysach położył się odblask zachwycenia.
 — Czy sam wynalazłeś ten napój?
 — Nie, to Allah daje go tym których najbardziej lubi.
 — Sądzisz więc, że nas lubi?
 — Spewnością.

211