Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/23

 — Tak jest.
 Wetknąłem trzeci pręt, a Ali Bej badał w dalszym ciągu.
 — Teraz znów ją widziałem — rzekł niebawem.
 — Gdzie?
 — Już nie nalewo, lecz naprawo.
 — Dobrze! Oto, co ci chciałem pokazać. Teraz możesz już powstać.
 Reszta obecnych ze zdziwieniem przypatrywała się mojemu zachowaniu, nawet sam Ali Bej nie rozumiał jeszcze jego przyczyny.
 — Czemu kazałeś wołać mię spowodu tej gwiazdy?
 — Bo to nie gwiazda!
 — A cóż innego? Światło?
 — No, gdyby to nawet było tylko jedno światło, to już byłoby dość szczególne, ale tu jest świateł cały szereg.
 — Z czego to wnosisz?
 — Gwiazdą to być nie może, bo jest o wiele niżej od szczytu góry, leżącej poza nią. Że jest więcej świateł, to mogłeś rozpoznać na podstawie zrobionego przez nas eksperymentu. Tam po drugiej stronie idzie lub jedzie wielu ludzi z pochodniami, albo z latarniami; światło którejś z nich błyska ku nam od czasu do czasu.
 Ali Bej wydał okrzyk zdziwienia.
 — Masz słuszność, emirze!
 — Ktoby to mógł być?
 — Pielgrzymi to nie są, gdyż przybywaliby tu drogą z Baadri do Szejk Adi.
 — To pomyśl, że to Turcy!
 — Panie! Byłobyż to możliwe?
 — Nie wiem tego, bo nie znam okolicy. Opisz mi ją, beju!
 — Prosto stąd idzie droga do Baadri, a tu dalej nalewo do Ain Sifni. Podziel tę drogę na trzy części i przejdź pierwszą część, a wtedy będziesz miał te światła po lewej ręce, ku wodzie, płynącej z Szejk Adi.
 — Czy można jechać wzdłuż tej wody?
 — Można.
 — I w ten sposób dostać się do Szejk Adi?
 — Tak.
 — Popełniono zatem wielki błąd!

13