Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/234

 — Emirze — zauważył — ten makredż to właściwie i twój więzień.
 — Jeżeli się dobrze nad tem zastanowić, to tak.
 — Więc i ty się musisz przekonać, czy jeszcze jest.
 — Będę wam towarzyszyć.
 — To chodź i podaj mi ramię!
 — Masz dwie ręce, effendi — zauważył aga — podaj mi drugą!
 Obaj ciężko oparli się o mnie, ale oszołomienie ich utrzymało się dotąd w tem stadjum, w którem jest się jeszcze panem siebie. Szli niepewnie, ale posuwaliśmy się mimo to szybko naprzód. Ulice były ciemne i puste. Nie spotkaliśmy nikogo.
 — Twoi Amanci przestraszą się, gdy wejdę — rzekł mutesselim do agi.
 — A ja z tobą! — chełpił się zagadniony.
 — I ja z wami! — uzupełniłem.
 — Czy Arab jest tu jeszcze?
 — Panie, czy sądzisz, że pozwalam umykać takim ludziom? — spytał aga obrażony.
 — Zajrzę i do niego. Czy miał także pieniądze?
 — Nie.
 — Jak sądzisz, ile może mieć makredż przy sobie?
 — Nie wiem tego.
 — Musi to oddać. Ale, Selimie, twoi Amanci nie powinni być przy tem.
 — Każę im odejść.
 — A jak podsłuchają?
 — Zarygluję ich.
 — Dobrze. Ale skoro wyjdziemy, będą rozmawiać z więźniem.
 — Pozostaną zaryglowani.
 — To będzie dobre. Te pieniądze należą do kasy mutesselima, który adze Amantów da bardzo dobry bakszysz.
 — Ile, panie?
 — Tego wiedzieć teraz nie mogę. Zobaczę, ile ma przy sobie.
 Doszliśmy do więzienia.
 — Otwórz, Selimie Ago!
 — Panie, przecie sam klucz zabrałeś.
 — Tak, słusznie!

216