Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/235

 Sięgnął za pas i dobył klucza, aby otworzyć. Próbował i próbował, ale dziurki od klucza nie znalazł.
 Właśnie na to liczyłem, poprosiłem więc:
 — Pozwól, effendi, że ci otworzę!
 Wziąłem mu klucz z ręki, otworzyłem, wyjąłem go z zamku i wszedłem do sieni, poczem wetknąłem go w zamek od wnętrza.
 — Wejdźcie, ja zamknę napowrót.
 Weszli, a ja udawałem, że chcę zamknąć. Obróciłem klucz, ale odwróciłem go szybko napowrót i spróbowałem pozornie, czy drzwi rzeczywiście dobrze zamknięte.
 — Zamknięte. Masz tu klucz, mutesselimie!
 Wziął go. Wtem z tylnej celi i z góry nadeszli Arnauci z lampami w ręku.
 Czy wszystko w porządku? — zapytał mutesselim z godnością.
 — Tak, panie.
 — Nie umknął żaden?
 — Nie.
 — Ani Arab?
 — Nie.
 — Ale makredż?
 — Także nie — odpowiadał sierżant przy tem inteligentnem przesłuchaniu.
 — To wasze szczęście, psy! Kazałbym was na śmierć obić. Wynoście się na górę do swojej izby! Selimie Ago, zamknij ich!
 — Emirze, możebyś to zrobił? — prosił mię aga.
 — Chętnie!
 To było mi na rękę. Aga wziął jedną z lamp, a ja poprowadziłem jego ludzi na górę.
 — Dlaczego zamykają nas, panie?
 — Będą przesłuchiwać więźniów.
 Kazałem im wejść do celi, zasunąłem rygiel i zszedłem ze schodów. Ponieważ komendant i aga poszli już wtył, drzwi wchodowe leżały w cieniu. Skoczyłem tam i otworzyłem je tak, że były tylko przymknięte. Potem szybko poszedłem za nimi dwoma.
 — Gdzie on leży? — usłyszałem, jak pytał mutesselim.
 — Tutaj.

217