Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/237

 — Tak.
 — Ile chcecie?
 — Ile masz przy sobie?
 — Mutesselimie, potrzeba mi na drogę!
 — Będziemy tacy względni, że ci zostawimy.
 — Dobrze, umawiajmy się, ale nie w tej norze!
 — A gdzież indziej?
 — W jakiemś miejscu dla ludzi, nie dla szczurów.
 — To chodź na górę!
 — Podajcie mi rękę!
 — Zrób to, Selimie Ago! — rzekł komendant, nie dowierzając snać swej równowadze.
 Ale aga miał te same wątpliwości, gdyż szturchnął mnie w bok i rzekł:
 — Effendi, zrób ty to!
 Wyciągnąłem rękę, aby sprawy nie przedłużać, chwyciłem makredża za ramię i wydobyłem go.
 — Dokąd ma pójść? — spytałem.
 — Do izby dozorców — odrzekł komendant.
 — Czy drzwi otwarte zostawić, czy...?
 — Przymknij je tylko!
 Szamotałem się umyślnie z drzwiami, aby tym trzem pozwolić wejść wpierw do celi, ale nie udało się; komendant czekał na mnie. Musiałem pomyśleć o czem innem.
 Pierwszy wszedł makredż, za nim komendant z lampą, potem aga, a wkońcu ja. W chwili, gdy się ten porządek rozwiązywał, wystarczyło pchnięcie w łokieć komendanta poza agę, aby mu lampę z rąk wytrącić.
 — Ago, co czynisz! — zawołał.
 — To nie ja, panie!
 — Trąciłeś mnie! Teraz ciemno. Przynieś inną lampę.
 — Przyniosę od Amautów — rzekłem i opuściłem izbę. Zamknąłem ją, przystąpiłem do celi sąsiedniej i odsunąłem cicho zasuwę.
 — Amadzie el Ghandur!
 — Panie, to ty?
 — Tak. Chodź prędko na górę!
 Wydostał się z moją pomocą, a ja zasunąłem rygiel na nowo.
 — Nie mów nic, lecz śpiesz jak najprędzej!

219