Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/240

 — A ileż?
 — Tysiąc trzysta sześćdziesiąt trzy.
 — To wszystko jedno! Rzekłem, co rzekłem. Dasz jeszcze dwa tysiące!
 — Panie, jesteś okrutny, jak tygrys!
 — A ciebie skąpstwo jeszcze zabije!
 Ze złością w twarzy począł makredż liczyć na nowo.
 — Masz tu — rzekł wreszcie, wzdychając ciężko.
 Mutesselim przeliczył znowu, złożył banknoty i schował.
 — Zgadza się — rzekł. — Podziękuj Allahowi, że serce twe nawrócił do poznania, gdyż inaczej zażądałbym jeszcze więcej.
 — Pozwól mi teraz odejść! — zażądał makredż, owijając chustką resztę banknotów.
 Komendant spojrzał nań z dobrze odegranem zdziwieniem.
 — Pozwolić odejść? Tak, ale dopiero wtedy, gdy zapłacisz!
 — Uczyniłem to przecież!
 — Tak, mnie zapłaciłeś, ale temu adze Arnautów jeszcze nie.
 — Allah ilia Allah! — zawołał więzień gniewnie. — Żądałeś przecież pięciu tysięcy pjastrów!
 — Allah zaćmił ci rozum. Czemu nie zapytałeś, dla kogo jest tych pięć tysięcy pjastrów? Były dla mnie, a aga ma jeszcze otrzymać swoją część.
 — Ile?
 — Tyle, co ja!
 — Panie, szatan z ciebie przemawia.
 — Zapłać, to zamilknie.
 — Nie zapłacę!
 — To wrócisz do swej nory!
 — O Mahomecie, o Kalifowie, słyszeliście jego przysięgę! Szejtan jest już w nim i zabije go.
 — Oliwa kończy się w lampie. Zapłacisz, czy nie?
 — Dam mu tysiąc.
 — Pięć tysięcy! Nie targuj się, bo pójdę wyżej!
 — Nie mam tyle!
 — Masz. Widziałem, że wystarczy.
 — Dam więc...
 — Czy mam może zażądać sześciu tysięcy?

222