Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/242

 — Nareszcie jestem wolny! — rzekł makredż.
 Komendant potrząsnął głową w najwyższym zdziwieniu.
 — Wolny? Czyż zapłaciłeś?
 — Czyś ty zmysły postradał? Schowałeś przecież pieniądze!
 — Moje i Selima Agi, ale ten emir nie otrzymał nic jeszcze!
 — Przecież on nie ma nic dostać!
 — Kto ci powiedział? Jest tutaj, trzeba mu także zapłacić.
 — Ależ on nie ma co do mnie najmniejszego prawa rozkazu.
 — Czyż nie on cię kazał uwięzić? Masz gorączkę, makredżu; gdyby nie to, musiałbyś pojąć, że on właściwie więcej ma dostać, niż my obaj razem.
 — On nic nie ma otrzymać! — zawołał już teraz z wściekłością męczennik. — Nie dostanie nic, bo już nic nie mam, zresztą nie dałbym mu ani jednego pjastra ani para, nawet gdybym miał przy sobie miljony!
 — Masz jeszcze pieniądze!
 — Jak ci już powiedziałem, czterdzieści pjastrów.
 — O, makredżu, jakżeż mi ciebie żal! Czy sądzisz, że nie umiem odróżnić dźwięku złota od srebra? Worek twój pełen jeszcze złotych medżidij po sto i pięćdziesiąt pjastrów, a jego brzuch jest tak obszerny, że więcej zbierzesz, niż ci potrzeba, aby zapłacić emira. Zaopatrzyłeś się dobrze na drogę.
 — Mylisz się!
 — Pokaż sakiewkę!
 — Ona do mnie należy!
 — Więc zachowaj ją, ale zapłać!
 Makredż wił się jak płaz pod nieubłaganemi żądaniami chciwego człowieka. Była to scena wstrętna, ale rzucała wyraźnie światło na stosunki tureckiej administracji zwłaszcza w prowincjach, oddalonych od padyszacha.
 — Nie mogę! — oświadczył makredż stanowczo.
 — To chodź za nami do nory!
 — Nie pójdę; zapłaciłem ci!
 — Potrafimy cię zmusić.
 — Zwróć mi więc moje pieniądze!

224