Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/253

 — Czy mam mu je oddać?
 — Nie.
 — Nie?
 Zwróciłem się do agi.
 — Czy podpisałeś spis, który komendant wysłać musi do Mossul?
 — Tak.
 — Ile podał?
 — Czterysta pjastrów w złocie i osiemdziesiąt jeden w srebrze.
 — I nic więcej?
 — Nic.
 — A zegarek i pierścienie?
 — Także nie.
 — To twój przełożony i nie możesz robić sobie zeń nieprzyjaciela. Dobrze, że pieniądze zabrałeś spokojnie. Czy pamiętasz jeszcze, co ci obiecałem?
 — Wiem.
 — Dotrzymam słowa i pomówię z komendantem. Otrzymasz conajmniej tysiąc pjastrów.
 — Czy to prawda, effendi? — spytała Merzinah.
 — Tak. Pieniądze nie należą ani do mutesselima, ani do agi, lecz dostaną się w każdym razie do rąk, nie mających prawa do tego; niechaj więc zostaną, gdzie są. Ale aga nie może być tak haniebnie oszukanym.
 — Miał przecież dostać siedem tysięcy?
 — Tego nie dostanie. Użyto go tylko jako pretekstu. Selimie, czy basz czausz już odjechał?
 — Nie, effendi.
 — Miał przecież przed południem odjechać.
 — Mutesselim musi napisać nowe sprawozdanie, gdyż w poprzedniem powiedział, że wysyła także Araba. Może basz czausz ma zaczekać, dopóki nie schwytamy zbiega.
 — Na to niema nadziei.
 — Czemu?
 — Bo się roztrzaskał o skały.
 — A gdybyśmy się pomylili?
 — Jakto?
 — Mutesselim sądzi teraz, jak się zdaje, że on żyje.
 — Czy powiedział ci o tem coś bliższego?

235