Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/254

 — Nie, lecz domyśliłem się tego ze wszystkich słów, przezeń wypowiedzianych.
 — Życzę mu więc, żeby się mylił.
 Udałem się do mego pokoju. Czyżby jakaś przezemnie, lub przez nas nieobliczona okoliczność wzbudziła podejrzenie komendanta? Mogło to być. Ale w takim razie należało się przygotować na wszystko. Zanim jednak doniosłem o tem mym towarzyszom, przeszedłem jeszcze raz w myśli wszystko, co się stało. Nie znalazłem nic, co by mię uderzało i nie wyjaśniłem sobie jeszcze wszystkiego, kiedy aga wyszedł na schody i wszedł do mnie.
 — Effendi, jest posłaniec od mutesselima. Każe nam powiedzieć, żebyśmy jeszcze raz przyszli do więzienia.
 — Czy on jest już tam?
 — Tak.
 — Zaczekaj na mnie na dole, zaraz przyjdę.
 Czy wzywał mnie w celach pokojowych, czy też nieprzyjaznych. Postanowiłem przygotować się na to drugie. Oba rewolwery były nabite. Wziąłem jeszcze pistolety i poszedłem do Halefa. Był sam w izbie.
 — Gdzie buluk emini?
 — Zabrał go basz czausz.
 Nie było w tem nic szczególnego, a jednak uderzyło mię to, bo już raz powziąłem podejrzenie.
 — Jak dawno?
 — Zaraz, jak odszedłeś, aby kupić konia.
 — Chodź ze mną do Haddedihna!
 Mohammed leżał na ziemi i palił fajkę.
 — Emirze — przyjął mię — Allah nie dał mi cierpliwości czekać długo na to, za czem tęsknię. Co tu robimy jeszcze w tem mieście?
 — Opuścimy je może niebawem. Wygląda niemal, jek gdybyśmy byli zdradzeni.
 Podniósł się na to powoli, jak człowiek, którego wprawdzie coś zaskoczyło, który jednak czuje się dość silnym, aby ukryć wrażenie i odeprzeć skutki niespodzianki.
 — Z czego to wnosisz, effendi?
 — Narazie przeczuwam to jedynie. Komendant przysłał po mnie, abym przyszedł do więzienia, gdzie mnie oczekuje. Pójdę, ale o przezorności nie zapomnę. Je-

236