Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/257

 — Ja nigdy już nie będę pił takiego lekarstwa — odrzekł nieco zakłopotany. — Mam przekonanie, że zbieg umknął z więzienia, ale dotąd jeszcze znajduje się w mieście.
 — A gdzie się może ukrywać?
 — To już odkryję i musisz mi w tem być pomocnym, effendi.
 — Ja? Chętnie, o ile tylko potrafię.
 Wchodząc, rzuciłem szybkie spojrzenie na schody i dostrzegłem na górze więcej Arnautów, niż zazwyczaj. Miano widocznie zamiar zatrzymać mnie tutaj. Utwierdziła mię w tem mniemaniu nieostrożna gadanina komendanta. Jedno spojrzenie w otwartą twarz agi wystarczało, aby się przekonać, że on nic nie wiedział o zamiarze mutesselima. A więc podejrzewano i jego, z czego wniosek, że spodziewano się, iż zbieg kryje się w mojem i jego mieszkaniu.
 — Słyszałem — rzekł komendant — że jesteś wielkim i zręcznym znawcą wszelkich śladów.
 — Kto ci to powiedział?
 — Twój Baszybożuk, a jemu opowiadał o tem twój służący Halef.
 A zatem przesłuchiwał Baszybożuka. Dlatego to zabrał go basz czausz! Komendant ciągnął dalej:
 — I dlatego proszę cię, żebyś przypatrzył się więzieniu.
 — Już to przecież uczyniłem.
 — Ale nie tak dokładnie, jak potrzeba, aby odkryć ślady. Wówczas drobiazg nieraz, na który nie zważało się pierwej, nabiera wielkiego znaczenia.
 — To prawda. Mam więc przeszukać cały dom?
 — Tak, ale musisz zacząć od nory, w której siedział, gdyż tam zaczęła się jego ucieczka.
 A, chytry Turku! Usłyszałem za sobą na schodach jakieś skrzypienie. To Arnauci schodzili po cichu.
 — To bardzo słuszne! — rzekłem, udając, że nic nie przeczuwam. — Każ otworzyć drzwi do celi.
 — Otwórz mu, Selimie Ago! — rozkazał.
 Aga otworzył drzwi i odwrócił je aż do ściany.
 Przystąpiłem bliżej, lecz uważnie, żeby nie mogło strącić mnie żadne szturchnięcie, i spojrzałem na dół.
 — Nie widzę nic, coby mnie uderzało.

239