Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/263

A już za pierwszym strzałem wiedzieliby moi ludzie, że jestem w niebezpieczeństwie. Pośpieszyliby mi na pomoc.
 — Nie dostaliby się tutaj.
 — Jedna kula z krócicy otworzy z łatwością ten stary zamek. Chodź, coś ci pokażę!
 Odwróciłem go ku celi i wskazałem na otwór okienny, przez który można było dojrzeć kawałek nieba. Teraz widać było w jego ramie postać ubraną w strój czarno-czerwony w kratki, która, trzymając w ręku strzelbę, patrzyła tutaj uważnie.
 — Czy znasz tego człowieka?
 — Hadżi Lindsay Bej!
 — Tak, to on. Stoi na dachu mojego mieszkania i czeka na umówiony znak. Mutesselimie, życie twe wisi na włosku. Co masz przeciwko mnie?
 — Ty uwolniłeś zbiega.
 — Kto to powiedział?
 — Mam świadków.
 — Musisz mnie tutaj więzić, mnie emira, stojącego o wiele wyżej od ciebie, posiadającego budjeruldi wielkorządcy? Czy nie dałem ci tylu dowodów, że się nie boję nikogo?
 — Tak, nie boisz się nikogo i dla tego chciałem tu być ciebie pewnym, dopóki nie przeszukam twojego mieszkania.
 — Możesz je przeszukać w mej obecności.
 — Panie, teraz tego nie zrobię, poślę moich ludzi.
 Ah! Bał się teraz „bohatera“, „okrutnika“ i tego, który przewyższał obydwu.
 — I na to pozwolę, jeśli stanie się to bez zwracania czyjej uwagi. Mogą przetrząsnąć każdy kąt; nie mam nic przeciwko temu. Widzisz, że nie miałeś potrzeby mnie zamykać.
 — O tem nie wiedziałem.
 — Ale największym twoim błędem było przypuszczenie, że jestem ślepy i pozwolę się zamknąć spokojnie. Nie rób tego więcej, gdyż powiadam ci, że życie twoje wisiało na włosku.
 — Ależ, emirze, jeżeli znajdziemy u ciebie więźnia, to przecież będę cię musiał uwięzić.
 — Wówczas nie będę się opierał.

243