Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/267

 — Tylko tego effendiego. Było całkiem ciemno, ale poznałem go po jego postawie.
 — Jak wyglądał drugi?
 — Był mniejszy.
 — Czy ciebie widzieli?
 — Nie, gdyż stałem za drzwiami.
 Urzędnik odszedł.
 — No, emirze, cóż ty na to?
 — Byłem z tobą cały wieczór.
 — Ale nie było cię kilka minut, kiedy to poszedłeś po lampę. Wówczas to wyprowadziłeś więźnia, jak sądzę, i śpieszyłeś się, bo wiedziałeś, że czekaliśmy na ciebie.
 Roześmiałem się.
 — Kiedyż nareszcie będziesz dobrym dyplomatą! Widzę, że system twój istotnie potrzebuje wzmocnienia. Pozwól mi na kilka pytań.
 — Mów!
 — Kto miał klucz od drzwi zewnętrznych więzienia?
 — Ja.
 — Czy mogłem więc wydostać się, nawet gdybym chciał to uczynić?
 — Nie — odrzekł z wahaniem.
 — Z kim szedłem do domu?
 — Z Selimem Agą.
 — Czy ten aga Arnautów dłuższy odemnie, czy krótszy?
 — Krótszy.
 — A teraz, ago, pytam ciebie: czy szliśmy powoli, jak ślimaki, czy szybkim krokiem?
 — Szybko — odrzekł zapytany.
 — Czy prowadziliśmy się, czy nie?
 — Prowadziliśmy się.
 — Mutesselimie, czy kruk, który kracze zbudzony ze snu, może mieć jaki związek ze zbiegiem?
 — Emirze, to się składa cudownie — odrzekł.
 — Nie, to się wcale cudownie nie składa, jeno jest tak naturalne, że przeraża mnie małostkowość twych myśli! Lękam się o ciebie! Miałeś klucz i wyjść nie mógł nikt, to musiałeś przecież wiedzieć. Szedłem z agą do domu ulicą, przy której mieszka ów człowiek; o tem

247