Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/271

 — Jesteś obcym, a nie moim urzędnikiem.
 Miej słuszność, ale w takim razie odstępuję moją część padyszachowi. Powiedz basz czauszowi, żeby przyszedł do mego mieszkania, zanim odjedzie. Dam mu moje sprawozdanie dla Anadoli Kazi Askeriego. Bądź zdrów, mutesselimie, i pozwól, że cię odwiedzę dzisiaj wieczorem.
 Poszedłem ku drzwiom, lecz nie doszedłem do nich jeszcze, kiedy zawołał:
 — Ile podasz pieniędzy?
 — Okrągłą sumę dwudziestu pięciu tysięcy pjastrów, zegarek i cztery pierścienie brylantowe.
 — Ile chcesz z tego otrzymać?
 — Moją pełną część. Siedm tysięcy pjastrów w papierach, albo pięć tysięcy w złocie lub srebrze.
 — Effendi, tyle pieniędzy nie było naprawdę!
 — Umiem bardzo dobrze rozróżnić dźwięk złota od srebra, a worek miał bardzo gruby brzuch.
 — Jesteś bogaty, emirze, i zadowolisz się pięciuset pjastrami!
 — Dwa tysiące w złocie, to moje ostatnie słowo!
 — Allah kerim, nie mogę!
 — Bądź zdrów!
 Znowu poszedłem ku drzwiom. Zaczekał, dopóki ich nie otworzyłem, a potem zawołał mnie napowrót. Poszedłem jednakże dalej i byłem już na ulicy, gdy usłyszałem za sobą kroki przyśpieszone. To Selim Aga wołał mnie z powrotem.
 Gdy wszedłem znowu do selamliku, nie było komendanta, ale wnet wyszedł z przyległego pokoju. Spojrzenie miał ponure i wrogie, a głos jego drgał chrapliwie, kiedy mnie pytał:
 — Chcesz więc dostać dwa tysiące?
 — W złocie!
 Usiadł i wyliczył mi na dywan dwadzieścia stupjastrówek.
 Schyliłem się, zgarnąłem pieniądze i schowałem je. On czekał kilka chwil, a potem zapytał z zasępionem czołem:
 — No i nie podziękujesz?
 — Ja? Przeciwnie, oczekuję twojego podziękowania za to, że darowałem ci trzy tysiące pjastrów.

251