Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/273

głos jej huczał dalej jak dalekie grzmoty. Na górze stał przed schodami Baszybożuk. Usłyszał głos mój i czekał na minie.
 — Effendi, chcę się z tobą pożegnać!
 — Wejdź, zapłacę ci!
 — O emirze, już mi zapłacono.
 — Kto?
 — Ten człowiek z długą twarzą.
 — Ile ci dał?
 — To!
 Sięgnął z błyszczącymi radością oczyma za pas, wydobył pełną garść dużych srebrniaków i pokazał je.
 — To chodź. Jeżeli tak, to człowiek z długą twarzą zapłacił ci za siebie, a ja zapłacę za osła.
 — Allah kerim, nie sprzedam go! — zawołał przestraszony.
 — Nie, mam tylko na myśli zapłacić mu jego wynagrodzenie.
 — Maszallah, tak to pójdę.
 Wszedł do mej izby; była pusta. Tu wystawiłem mu świadectwo i dałem mu trochę pieniędzy, które go w szaloną radość wprawiły.
 — Emirze, nie widziałem jeszcze nigdy tak dobrego effendiego, jak ty. Chciałbym, żebyś był moim kapitanem, albo majorem, albo pułkownikiem! Wówczas ochraniałbym cię w bitwie i waliłbym dokoła siebie, jak wówczas, kiedy to nos utraciłem. Było to mianowicie w wielkiej bitwie pod...
 — Zostaw to, mój dobry Ifro. Jestem zupełnie przekonany o twej waleczności. Byłeś dzisiaj u mutesselima?
 — Basz czausz zabrał mnie do niego i musiałem odpowiadać na wiele pytań.
 — Na jakie?
 — Czy u nas jest więzień; czy u Dżezidów zamordowałeś wielu Turków; czy nie jesteś ministrem ze Stambułu i wiele innych rzeczy, czego sobie nie spamiętałem.
 — Droga wasza, Ifro, wiedzie do Spandareh. Powiedz tam nezanumowi, że dziś wyruszam do Gumri i że odesłałem już bejowi jego dar. W Baadri idź do Ali Beja, aby uzupełnić to, co mu Selek opowie.
 — On także odchodzi?

253