Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/275

dałem je wraz z listem Selekowi, a on opuścił Amadijah natychmiast. Nie przyłączył się do transportu więźnia; jako Dżezid wolał sam jechać.
 Wtem zabrzmiał na schodach odgłos szybkich kroków. Wszedł Selim Aga z Merzinah.
 — Effendi, czy to prawda istotnie, że chcesz opuścić Amadijah? — zapytał.
 — Słyszałeś to już u mutesselima.
 — Oni już siodłają! — szlochała Merzinah, która chciała sobie łzy z oczu zetrzeć, lecz ręka jej dosięgła tylko do nosa.
 — Dokąd się udajecie?
 — O tem nie śmie wiedzieć mutesselim, Selimie Ago. Jedziemy do Gumri.
 Nie dojedziecie tam dzisiaj.
 — To przenocujemy po drodze.
 — Panie — prosiła Merzinah — zostań u nas choć przez tę noc jeszcze. Ugotuję wam mego najlepszego pilawu.
 — To postanowione; jedziemy.
 — Przecież nie boisz się mutesselima?
 — On sam wie najlepiej, że się go nie boję!
 — I ja, panie! — wtrącił aga. — Wymusiłeś na nim jeszcze dwa tysiące pjastrów.
 „Mircik“ zrobił wielkie oczy.
 — Maszallah, co za suma!
 — I to w złocie! — dodał Selim.
 — Do kogo należy taka ilość pieniędzy? Naturalnie, że do emira! Emirze, żebyś był i za mną powiedział słowo!
 — Nie uczyniłeś tego, effendi? — dopytywała się Merzinah. — Obiecałeś to nam.
 — I dotrzymałem też słowa.
 — Rzeczywiście? Emirze, kiedy mówiłeś o tem z mutesselim?
 — Gdy aga był przy tem.
 — Panie, nic nie słyszałem — zapewniał aga.
 — Maszallah, to nagłe ogłuchłeś! Wszakżeż mutesselim proponował mi pięćset pjastrów zamiast żądanych pięciu tysięcy.
 — To było dla ciebie, effendi!

255