Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/276

 — Selimie Ago, powiedziałeś, że jesteś moim przyjacielem, a jednak sądzisz, że tak źle dotrzymuję danego słowa! Musiałem udawać, że to dla mnie.
 — Udawać?...
 Patrzył na mnie jak skamieniały.
 — Udawać? — zawołała Merzinah, u której prędzej nastąpiło zrozumienie rzeczy. — Dlaczego musiałeś udawać? Mów dalej, emirze!
 — Wytłumaczyłem to już adze.
 — Effendi — zawołała — nie tłumacz już niczego temu adze; on nigdy nie zrozumie. Powiedz to lepiej mnie!
 — Gdybym był żądał pieniędzy dla Selima Agi, mutesselim stałby się jego wrogiem.
 — To słuszne, effendi — wtrąciła skwapliwie. — Co więcej, stałoby się jeszcze coś gorszego, gdyż po twoim odjeździe musielibyśmy oddać pieniądze.
 — Tak i ja myślałem i dlatego udałem, że żądam pieniędzy dla siebie.
 — A nie były dla ciebie? Powiedz prędko!
 Szlachetny „mircik“ drżał cały z chciwości.
 — Dla agi — odpowiedziałem.
 — Maszallah! Czy to prawda?
 — Naturalnie!
 — I otrzyma jeszcze więcej pieniędzy, oprócz tych pięćdziesięciu pjastrów?
 — Bardzo dużo.
 — Ile?
 — Wszystko.
 — Allah illa Allah! Kiedy, kiedy?
 — Teraz, zaraz.
 — Hamdullillah, chwała i dzięki Allahowi! Robi nas bogatymi przez ciebie. Ale musisz nam to dać teraz!
 — Oto jest. Chodź tu, Selimie Ago! Wyliczyłem mu całą sumę do ręki. Chciał ją prędko zamknąć, ale uczynił to przecież zapóźno, gdyż Merzinah porwała mu sprytnym chwytem wszystkie stupjastrówki.
 — Merzinah! — huknął.
 — Selimie Ago! — błysnęła.
 — To moje! — krzyknął z oburzeniem.
 — I zostanie twojem! — zapewniała.

256