Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/277

 — Ja to sam mogę schować — mruczał.
 — U mnie pewniejsze! — przemawiała.
 — Daj mi z tego tylko trochę! — prosił.
 — Zostaw mnie! — przymilała się.
 — To daj mi przynajmniej wczorajsze pięćdziesiąt pjastrów.
 — Dostaniesz je, Selimie Ago!
 — Wszystkie?
 — Wszystkie, ale dwadzieścia trzy już poszło.
 — Wszystkie, a dwadzieścia trzy już poszło! Gdzie się podziały?
 — Poszły na wodę i mąkę dla więźniów.
 — Na wodę? To przecież nic nie kosztuje!
 — Dla więźniów nic niema za darmo; zapamiętaj to sobie, Selimie Ago! Ależ, emirze, teraz ty nic już nie masz.
 Obecnie, mając w ręku pieniądze, zaczęła i mnie uwzględniać.
 — Ja nie chcę; mnie wziąć tego nie wolno.
 — Nie wolno? Czemu?
 — Zabrania mi moja wiara.
 — Twoja wiara? Allah illa Allah! Wiara nie zabrania przecież brać pieniędzy.
 — A jednak! Te pieniądze nie należały ani do makredża, gdyż prawnie do nich nie przyszedł, ani do mutesselima, ani do agi. Zniknęłyby jednak w każdym razie i nie wróciłyby do prawowitego właściciela. Tylko z tego powodu zmusiłem mutesselima do zwrotu pewnej ich części. Skoro już mają pójść w niewłaściwe ręce, to lepiej, że wy będziecie mieli część tego, niż żeby mutesselim zatrzymał wszystko.
 — Effendi, to bardzo dobra wiara! — zapewniała Merzinah. — Jesteś wiernym wyznawcą proroka i niech cię za to Allah błogosławi.
 — Słuchaj, Merzinah! Gdybym był wyznawcą proroka, to nicbyście nie dostali; schowałbym wszystko do własnej kieszeni. Jam nie muzułmanin.
 — Nie muzułmanin? — zawołała zdumiona. — A cóż takiego?
 — Chrześcijanin.

257