Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/28

 — Nieczyści, bezwstydni.
 — Psy!
 — Pozabijamy ich!
 — Zaraz jutro rano!
 — Oczywiście, to się rozumie!
 Widziałem i usłyszałem już dość, cofnąłem się więc, spoczątku wolno i ostrożnie, potem jednak coraz prędzej. Podniosłem się nawet z ziemi, czemu nie mało zdziwił się Halef, gdy się doń zbliżyłem.
 — Kto to, zihdi?
 — Artylerzyści. Chodź, nie mamy czasu!
 — Pójdziemy w postawie wyprostowanej?
 — Tak.
 Niebawem dostaliśmy się do koni, dosiedliśmy ich i wrócili. Przestrzeń do Szejk Adi przebyliśmy teraz oczywiście prędzej niż poprzednio. Zastaliśmy tam jeszcze to samo ożywienie.
 Słyszałem, że Ali Bej znajduje się obok świątyni i spotkałem go wraz z Mir Szejk Chanem na wewnętrznym dziedzińcu. Wyszedł nam na spotkanie pełen oczekiwania i zaprowadził mnie do Chana.
 — Co widziałeś — zapytał.
 — Armaty!
 — Och! — zawołał przestraszony. — Ile?
 — Cztery małe działa górskie.
 — Jakie ich przeznaczenie?
 — Mają tem zburzyć Szejk Adi. Podczas gdy piechota przypuści ataki od strony Baadri i Kaloni, będzie artylerja gnać tu wdół, nad wodę. Plan niezły, bo stamtąd można istotnie razić strzałam i całą dolinę. Szło tylko o to, żeby działa przeprowadzić niepostrzeżenie przez wzgórza. I udało się; użyli mułów, a z ich pomocą można armaty przenieść w godzinę z obozu aż do Szejk Adi.
 — Cóż uczynimy, emirze?
 — Daj mi natychmiast sześćdziesięciu jeźdźców i kilka latarń, a za dwie godziny zobaczysz te działa tutaj w Szejk Adi.
 — Wzięte do niewoli?
 — Wzięte.
 — Panie, dam ci stu jeźdźców.
 — No, dobrze, daj mi natychmiast osiemdziesięciu i powiedz im, że ich czekam na dole przy wodzie.

18