Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/30

mogłem nieźle objąć okiem całą scenę. Obaj oficerowie palili widocznie i pili kawę podczas mej nieobecności.
 — Szejk Adi, to złe gniazdo! — usłyszałem, jak mówił kapitan.
 — Całkiem złe — odpowiedział porucznik.
 — Tam ludzie oddają cześć djabłu.
 — Djabłu; niechaj ich Allah rozsieka i zmiażdży!
 — My to zrobimy!
 — Tak, rozszarpiemy ich!
 — Do szczętu!
 Aż do tych słów słyszałem rozmowę; potem doleciał mnie wspomniany tętent. Porucznik podniósł głowę.
 — Ktoś nadchodzi! — rzekł.
 Kapitan także jął nadsłuchiwać.
 — Ktoby to mógł być? — zapytał.
 — To dwaj jeźdźcy; słyszę to.
 Powstali, a żołnierze uczynili to samo. W świetle ogniska widać było Halefa i Seleka. Kapitan zastąpił im drogę i dobył szabli.
 — Stać! Kto wy?! — zawołał do nich.
 Turcy otoczyli ich natychmiast. Mój mały Halef przypatrywał się z konia oficerom, z miną, po której poznałem, że zrobili na nim podobne wrażenie, jak na mnie.
 — Kto wy, pytałem! — powtórzył kapitan.
 — Ludzie! — odparł Halef.
 — Jacy ludzie?
 — Mężczyźni!
 — Jacy mężczyźni?
 — Mężczyźni konni!
 — Niech was djabeł połknie! Odpowiadajcie lepiej, albo dostaniecie bastonadę. Więc kto wy?
 — Dżezidzi — odpowiedział teraz Selek cichym głosem.
 — Dżezidzi? Aha! A skąd?
 — Z Mekki!
 — Z Mekki? Allah il Allah. Czy i tam są czciciele djabła?
 — Równo pięćkroć stotysięcy.
 — Aż tylu? Allah kerim; pozwala, żeby tyle chwastu rosło wśród pszenicy. Dokąd dążycie?
 — Do Szejk Adi.
 — Aha, mam was! Czego tam chcecie?

20