Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/31

 — Obchodzą tam wielkie święto.
 — Wiem o tem. Tańczycie i śpiewacie z djabłem i modlicie się przytem do koguta, wygrzanego w ogniu Dżehenny. Zsiądźcie! Jesteście moimi jeńcami.
 — Jeńcami? Cóż uczyniliśmy takiego?
 — Jesteście synami djabła. Należy was bić, dopóki was nie opuści wasz ojciec. Z koni!
 Zabrał się do nich sam, i obu zwleczono formalnie z koni.
 — Oddajcie broń.
 Wiedziałem, że Halef nie uczyniłby tego nigdy, nawet w obecnych warunkach. Patrzył ku ognisku, jakby szukał tam kogoś; wzniosłem więc głowę tak wysoko, że mnie mógł dostrzec. Po szeleście za mną poznałem, że moi ludzie osaczyli już obóz zupełnie.
 — Naszą broń? — zapytał Halef. — Słuchaj jis baszi, pozwól sobie coś powiedzieć.
 — Co takiego?
 — Możemy to powiedzieć jedynie tobie i milazimowi.
 — Nie chcę od was nic wiedzieć!
 — Ale to ważne, bardzo ważne!
 — Czego dotyczy?
 — Posłuchaj!
 Szepnął mu do ucha kilka słów, które wywarły skutek natychmiastowy. Kapitan cofnął się o krok i badał mówiącego z miną pełną szacunku. Potem dopiero dowiedziałem się, że chytry Halef szepnął mu: „dotyczy to waszej kiesy!“
 — To prawda? — spytał oficer.
 — Prawda.
 — I będziesz o tem milczał?
 — Jak grób.
 — Przysięgnij mi.
 — Jak mam przysięgać?
 — Na Allaha i brodę... lecz nie, wy jesteście Dżezidami. Przysięgnij mi więc na djabła, któremu oddajesz cześć.
 — Dobrze więc! Djabeł wie, że nic potem nie powiem.
 — Ale on cię rozszarpie, jeżeli mówisz nieprawdę. Chodź, milazimie; chodźcie wy obaj.
 Wszyscy czterej przystąpili do ognia tak, że mogłem usłyszeć każde ich słowo.

21