Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/37

 Gwiazdy zaczynały już blednąć, kiedy przyszedł do mnie Ali Bej.
 — Czyś gotów wyruszyć, emirze?
 — Dokąd?
 — Do doliny Idiz.
 — Pozwolisz, że tu zostanę:
 — Chcesz walczyć wspólnie?
 — Nie.
 — Przyłączyć się tylko do nas, aby widzieć, czy jesteśmy waleczni?
 — Do was nie przyłączę się także; zostanę tutaj w Szejk Adi.
 — Panie, co ty zamyślasz?
 — Myślę, że to będzie właściwem.
 — Zabiją cię!
 — Nie. Jestem pod opieką wielkorządcy i mutessaryfa.
 — Ale jesteś naszym przyjacielem; wziąłeś artylerję do niewoli; przypłacisz to życiem.
 — Kto o tem Turkom opowie? Zostaję tutaj z Halefem i z Baszybożukiem. W ten sposób uczynię dla was więcej może, niż walcząc w waszych szeregach.
 — Masz może słuszność, emirze, ale jak będziemy strzelać, możesz i ty być zranionym, a nawet zabitym.
 — Nie sądzę, gdyż będę się strzegł wystawiać na wasze kule.
 Wtem otwarły się drzwi i wszedł człowiek, który należał do wysłanych przez Ali Beja straży.
 — Panie! — rzekł — cofnęliśmy się, gdyż Turcy są już w Baadri. Za godzinę tu będą.
 — Idź i powiedz twoim, żeby trzymali się zawsze blisko Turków, żeby się im jednakże nie pokazywali.
 Wyszliśmy przed dom. Kobiety i dzieci przeszły obok nas i zniknęły poza świątynią. Wtem nadbiegł zadyszany drugi posłaniec i oznajmił:
 — Panie, Turcy już dawno opuścili Kaloni i ciągną przez las. Za godzinę mogą być już tutaj.
 — Ustawcie się po drugiej stronie pierwszej doliny i cofnijcie się, skoro nadejdą. Nasi będą na was czekać w górze.
 Posłaniec wrócił, a bej oddalił się na pewien czas. Stałem przed domem i przypatrywałem się przechodzą-

27