Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/41

Czyliż śmierć nie jest tylko wnijściem do jaśniejszego, czystszego świata? Słyszałeś kiedykolwiek, żeby Dżezid mówił o innym, że umarł? Powiada tylko, że się przemienił. Niema ani śmierci, ani grobu; jest tylko życie i nic więcej, jak życie. Dlatego też wiem, że cię jeszcze zobaczę.
 Po tych słowach oddalił się i zniknął poza murem zewnętrznym grobowca.
 Wszedłem do domu i udałem się na platformę. Tam słyszałem jakieś głosy. To Halef i Ifra rozmawiali z sobą.
 — Zupełnie sam? — pytał Ifra.
 — Tak.
 — A gdzie ci inni; tych wielu, te tysiące?
 — Kto to wie!
 — Ale dlaczego odeszli?
 — Umknęli.
 — Przed kim?
 — Przed wami.
 — Przed nami? Hadżi Halefie Omarze, nie rozumiem, co mówisz!
 — Więc powiem co wyraźniej. Uciekli przed twoim mutessaryfem i przed twoim Omar Amedem.
 — Ależ dlaczego?
 — Ponieważ miralaj nadchodzi, aby napaść na Szejk Adi.
 — Allah akbar, Bóg jest wielki, a ręka mutessaryfa jest potężna! Powiedz mi, czy mam pozostać przy naszym emirze, czy też walczyć pod miralajem?
 — Musisz zostać z nami.
 — Hamdullillah! chwała i dzięki Bogu! gdyż dobrze jest u naszego emira, którego mi strzec polecono.
 — Tobie? A kiedyż to ty go strzegłeś?
 — Ciągle, od kiedy chodzi pod moją osłoną.
 Halef zaśmiał się i odpowiedział:
 — Tak, ty właśnie jesteś do tego. Czy wiesz, kto jest obrońcą emira?
 — Ja!
 — Nie, ja!
 — Czyż nie oddał mi go w opiekę sam mutessaryf?
 — Czyż on sam nie oddał się mnie w opiekę? A kto tu więcej zinaczy, zihdi, czy ten twój nicpoń mutessaryf?

31