Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/48

 — Halefie, gdyby mi się stało co złego, to zdejmiesz tę białą płachtę. To znak dla Ali Beja.
 Po tych słowach podniosłem się; zauważono mnie natychmiast.
 — Ah — zawołał miralaj — tam przecież jest jeden! Zejdź tu, psi synu; chcę mieć wiadomości!
 Skinąłem głową i cofnąłem się.
 — Halefie, zamkniesz drzwi i nie wpuścisz nikogo bez mego zezwolenia. Gdy zawołam cię po imieniu, otworzysz natychmiast.
 Wziąłem go z sobą na dół i wyszedłem przed dom. W tej chwili otoczyli mnie oficerowie dokoła.
 — Gadzie jakiś, odpowiadaj natychmiast na moje pytania, albo każę cię zarżnąć! — zawołał pułkownik.
 — Gadzie? — zapytałem spokojnie. — Weź to i czytaj!
 Błysnął ku mnie wściekłym wzrokiem, lecz porwał przecież firman wielkorządcy. Ujrzawszy pieczęć, przycisnął pergamin do czoła lekko i jakby z pogardą i przebiegł oczyma treść.
 — Jesteś Frankiem?
 — Tak.
 — Co tu robisz?
 — Przybyłem, aby studjować zwyczaje Dżezidów — odparłem, odbierając firman z powrotem.
 — Na co to! Co mnie obchodzi to budjeruldi! Byłeś w Mossul u mutessaryfa?
 — Tak.
 — Masz od niego pozwolenie na pobyt tutaj?
 — Tak, oto ono.
 Podałem mu drugi dokument, a on przeczytał i oddał mi go napowrót.
 — To dobre, ale...
 Zatrzymał się, gdyż w tej chwili rozległ się trzask bardzo silnego ognia karabinowego na przeciwległem zboczu, a równocześnie doleciał nas tętent szybko biegnących koni.
 — Szejtan, a tam w górze co?
 Pytanie to odnosiło się do mnie napoły, więc odpowiedziałem na nie:
 — To Dżezidzi. Jesteś osaczony i wszelki opór daremny.

36