Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/53

jak cenne, jak nieskończenie cenne jest życie człowieka, a jednak — jednak — jednak!...
 Tak upłynęło sporo czasu. Wtem strzelanina ustała i doszedł mnie odgłos kroków na schodach. Wszedł Halef.
 — Zihdi, wyjdź na dach!
 — Na co?
 — Chce cię widzieć oficer.
 Wstałem i poszedłem na górę. Jedno spojrzenie pouczyło mnie o stanie rzeczy. Dżezidzi nie zajmowali już wzgórz, lecz zsunęli się powoli niżej. Za każdem drzewem lub krzakiem krył się jeden z nich, aby z tej bezpiecznej pozycji wysłać kulę w stronę nieprzyjaciół. W dolnej części doliny dosięgli nawet jej dna i zagnieździli się w haszczach nad strumieniem. Brakowało tylko, żeby działa podsunęły się jeszcze trochę wyżej, a możnaby kilku salwami zniszczyć Turków zupełnie.
 Przed domem stał Nazir agassi.
 — Panie, czy pomówisz z nami jeszcze raz? — spytał.
 — Co macie mi powiedzieć?
 — Chcemy wysłać posłańca do Ali Beja, a ponieważ miralaj, niech mu Allah raju użyczy — tu wskazał na dymiący wciąż jeszcze stos — zabił posła Dżezidów, nie może pójść tam żaden z nas. Czy zrobisz to?
 — Zrobię. A co mam powiedzieć?
 — Kajmakam ci rozkaże. On jest teraz dowódcą i znajduje się w tamtym domu. Przejdź tutaj.
 — Rozkaże? Wasz kajmakam nie ma mi nic do rozkazywania. Co czynię, czynię dobrowolnie. Niech kajmakam tu przyjdzie i powie, co mi ma powiedzieć. Dom ten stoi dla niego otworem, ale tylko dla niego lub co najwyżej dla jednej jeszcze osoby. Ktokolwiekby zbliżył się prócz niego, tego każę zastrzelić.
 — Kto jest w domu?
 — Mój służący i kawass muttessaryfa, Baszybożuk.
 — Jak się nazywa?
 — To buluk emini Ifra.
 — Ifra ze swoim osłem?
 — Tak jest — zaśmiałem się.
 — Więc to ty jesteś tym obcym, który wyjednał arnauckim oficerom darowanie bastonady i pozyskał sobie przyjaźń mutessaryfa?
 — Ja nim jestem.

41