Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/62

 — Podpułkowniku, kto jest ten warjat?
 Zapytany zrobił gest przestrachu.
 — Pilnuj swego języka, Ali Beju! Ten effendi, to makredż z Mossul.
 — Żartujesz! Makredż musiałby posiadać przytomność. Makredż z Mossul namówił mutessaryfa do wyprawy przeciwko mnie. Gdyby nie zwarjował, nie ośmieliłby się przyjść do mnie; musi wiedzieć, coby go w tym wypadku czekało!
 — Nie żartuję. On ci to jest rzeczywiście.
 — Widzę, że ani nie śnisz, ani nie jesteś pijany, więc muszę ci wierzyć. Rozważ jednak, że tylko siebie samego wezwałem do siebie.
 — Poszedł ze mną, jako zastępca i wysłannik mutessaryfa.
 — Możliwe, bo to mówisz, ale czy możesz mi tego dowieść?
 — Powiadam to i poświadczam.
 — To nic tutaj nie znaczy. Ufam tobie, lecz każdy inny przybywający do mnie w tej, czy innej sprawie, musi dowieść, że ma prawo i polecenie układać się ze mną. W przeciwnym razie gotów jestem postąpić z nim tak, jak wy postąpiliście z moim posłem.
 — Makredż nie może nigdy znaleźć się w takiem niebezpieczeństwie.
 — Dowiodę ci czegoś przeciwnego.
 Klasnął w dłonie, a w tej chwili pojawił się ten sam Dżezid, który chodził po kajmakama.
 — Zapewniłeś bezpieczeństwo kajmakamowi?
 — Tak, panie!
 — Komu jeszcze?
 — Nikomu.
 — A tym trzem żołnierzom, stojącym na dworze, także nie?
 — Nie; makredżowi także nie.
 — Odprowadzić tych trzech; są jeńcami! Zabrać także tego człowieka, który się podaje za makredża z Mossul. On winien wszystkiemu i zamordowaniu mojego parlamentarza.
 — Protestuję! — zawołał kajmakam.
 — Potrafię się obronić i zemścić — zagroził makredż, dobywają zza pasa sztyletu.

50