Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/66

 — Wejdź zatem!
 Ali Bej odwiązał chustkę z turbanu, wionął nią ku dołowi i wszedł do namiotu.
 — Czego żądasz odemnie? — spytał kajmakam.
 Bej patrzył w ziemię zamyślony, a następnie odpowiedział:
 — Nie tyś jest tym, na którego się gniewam, więc chciałbym ciebie oszczędzić; każdy zaś ostateczny układ między nami, musiałby być zgubą dla ciebie, ponieważ warunki moje są więcej, niż niekorzystne. To też będę się układał z samym mutessaryfem, a ty będziesz wolny od wszelkiej odpowiedzialności.
 — Dziękuję ci, beju!
 Kajmakam był widocznie niezłym człowiekiem. Ucieszył się z takiego zwrotu całej sprawy i dlatego podziękowanie jego płynęło ze szczerego serca.
 — Lecz jeden warunek mam także co do ciebie — ciągnął dalej Ali Bej.
 — Jaki?
 — Będziesz siebie i wojsko swoje uważał za wzięte do niewoli i pozostaniesz w Szejk Adi aż do mojej ugody z mutessaryfem.
 — Na to się zgadzam, bo mogę to usprawiedliwić Miralaj winien wszystkiemu; posuwał się zbyt nieostrożnie.
 — Złożysz więc broń?
 — To hańba!
 — Czy jako jeńcom wolno wam broń zachować?
 — Uważam się o tyle tylko za wziętego do niewoli, o ile pozostaję w Szejk Adi i nie będę się usiłował przedrzeć, dopóki się nie dowiem, jak mutessaryf nami rozporządzi.
 — Próba przedarcia się byłaby twą zgubą; straciłbyś wszystkich ludzi.
 — Beju, chcę być uczciwym i przyznaję, że położenie nasze bardzo złe, ale czy ty wiesz, co może tysiąc ludzi doprowadzonych do rozpaczy?
 — Wiem, mimo to nie przedrze się z was ani jeden.
 — Padnie jednak i niejeden z was! Rozważ także, że mutessaryf ma jeszcze do rozporządzenia jeden pułk linjowy i pułk dragonów, których większa część została w Mossul. Dolicz do tego pomoc, jaką może otrzymać

54