Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/105

 — Chodih, jesteś istotnie takim, jakim mi cię opisano. Czy znasz ludzi, za których wejściem, jak się zdaje, robi się ciemniej w domu?
 — Poznałem takich wielu.
 — A czy znasz ludzi, którzy światło słońca wnosić się zdają? Gdzie tylko wejdą, tam robi się ciepło i jasno. Bóg dał im łaskę największą: przyjazne serce i wesołe oblicze.
 — Znam i takich, lecz tych jest niewielu.
 — Masz słuszność, ale sam do nich należysz.
 — Chcesz być dla mnie uprzejmą!
 — Nie, panie! Jestem starą kobietą, przyjmującą spokojnie, co Bóg zsyła i nikomu kłamstwa nie powiem. Słyszałam, że jesteś wielkim wojownikiem, ale sądzę, że twe najlepsze zwycięstwa odnosisz przez światło twojego oblicza. Oblicze takie m iłuje się, chociaż jest brzydkie, a wszyscy, z którymi się zetkniesz, polubią ciebie.
 — O, mam bardzo wielu wrogów.
 — W takim razie są to źli ludzie. Nie widziałam cię nigdy, ale dużo myślałam o tobie, a miłość moja należała do ciebie, zanim jeszcze ujrzało cię moje oko.
 — Jakto może być?
 — Opowiadała mi o tobie przyjaciółka.
 — Kto ona?
 — Marah Durimeh.
 — Marah Durimeh! — zawołałem. — Czy znasz ją?
 — Znam.
 — Gdzie ona mieszka? Gdzie można ją znaleźć?
 — Nie wiem.
 — Ale skoro jest twoją przyjaciółką, to musisz wiedzieć, gdzie się znajduje.
 — Bywa to tu, to tam, podobna do ptaka, który mieszka to na tej, to na owej gałęzi.
 — Czy często przychodzi do ciebie?
 — Nie przychodzi jako słońce regularnie o oznaczonej godzinie, lecz jako deszcz orzeźwiający raz tu, raz tam, to późno, to znowu wcześnie.
 — Na kiedy jej znów oczekujesz?
 — Dziś jeszcze może być w Lican, ale może tu przybyć dopiero za kilka miesięcy. A może się nie zjawi już nigdy, bo na jej barkach ciąży o wiele więcej lat niż na moich.

101