Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/110

 Wzruszyłem tylko ramionami i odszedłem.
 — Chodih — rzekł sapiący jeszcze z wrażenia melek — byłeś w wielkiem niebezpieczeństwie!
 — W bardzo małem. Jedno spojrzenie ku towarzyszom uczyniłoby go nieszkodliwym.
 — Wystrzegaj się go!
 — Jestem twym gościem. Staraj się, żeby mnie nie obrażał!
 — Powiedziano mi, że mię szukasz.
 — Tak. Chciałem ciebie zapytać, czy mi wolno przechadzać się po Lican?
 — Wolno.
 — Ale mi dasz eskortę?
 — Tylko dla twego bezpieczeństwa.
 — Rozumiem cię i godzę się na to. Kto będzie moim dozorcą?
 — Nie dozorcą, lecz obrońcą, chodih. Przydam ci do boku jednego karuhję.
 A zatem lektora duchownego! To było po mojej myśli.
 — Gdzie on? — spytałem.
 — Mieszka tu u mnie w domu. Przyślę ci go.
 Wszedł do budynku, a niebawem wyszedł stamtąd mężczyzna w średnim wieku. Miał wprawdzie na sobie zwyczajną w tych okolicach odzież, ale w zachowaniu jego było coś, z czego można było wnosić o jego zawodzie. Powitał mię bardzo uprzejmie i zapytał, czego sobie życzę.
 — Masz mi towarzyszyć! — rzekłem.
 — Tak, melek chce tego.
 — Życzę sobie przedewszystkiem zobaczyć Lican; czy oprowadzisz mnie po niem?
 — Nie wiem, czy mi wolno, chodih. Oczekujemy każdej chwili wiadomości o napadzie Kurdów z Berwari, którzy mają nadejść, aby oswobodzić swojego beja.
 — Przyrzekłem, że nie opuszczę Lican bez zezwolenia meleka. Czy ci to wystarcza?
 — Ufam ci, chociaż ponoszę odpowiedzialność za ws zystko, co przedsięweźmiesz w mojej obecności. Co chcesz najpierw zobaczyć?
 — Chciałbym się dostać na górę, z której Beder-Chan-Bej kazał strącać Chaldanich.
 — Tam wejść bardzo trudno. Umiesz się wspinać?

106