Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/111

 — Nie troszcz się o to!
 — Chodź więc za mną!
 W drodze postanowiłem wypytać karuhję o stosunki religijne. Znałem je bardzo mało, to też każde wyjaśnienie byłoby mię ucieszyło niezmiernie. Karuhja uprzedził mnie szczęśliwie pytaniem:
 — Czy jesteś muzułmaninem, chodih?
 — Czyż ci melek nie powiedział, żem chrześcijanin?
 — Nie, ale Ghaldanim nie jesteś. Czy wyznajesz może wiarę, głoszoną przez misjonarzy z Inglistanu?
 Zaprzeczyłem; a on na to:
 — Bardzo mię to raduje, panie!
 — Czemu? — spytałem.
 — Nie chcę słyszeć o ich wierze, bo ich samych znać nie chcę.
 W tych niewielu słowach wypowiedział ten prosty człowiek wszystko.
 — Czy spotkałeś którego z nich? — zapytałem.
 — Spotkałem kilku, ale strzepnąwszy proch z obuwia mego, odszedłem. Czy znasz nauki wiary naszej?
 — Niedokładnie.
 — A nie chciałbyś ich poznać?
 — O, nawet bardzo chętnie. Czy macie jakie wyznanie wiary?
 — Tak jest, a każdy Chaldani musi je dwa razy na dzień wygłaszać w modlitwie.
 — Proszę cię, powiedz mi je!
 — Wierzymy w Boga jedynego, wszechmogącego, stwórcę i ojca wszech rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Wierzymy w Pana Jezusa Chrystusa, syna Bożego, jedynego syna swojego Ojca, wobec całego świata, którego nie stworzył nikt, który jest Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego, który jest jeden i ten sam w istocie z Ojcem, którego ręce zrobiły świat i stworzyły wszelkie rzeczy na świecie, który zstąpił z nieba dla nas ludzi i dla naszego zbawienia, który stał się przez Ducha Świętego ciałem i człowiekiem, poczętym i urodzonym przez Marję Dziewicę; który cierpiał i został ukrzyżowany pod ponckim Piłatem, umarł i pogrzebion, który trzeciego dnia powstał z grobu, jako było w piśmie objawione, i wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Ojca, aby znowu powrócić sądzić żywych

107