Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/113

 — Czemu?
 — Powinieneś był działać już wczoraj.
 — Jak to rozumiesz?
 — Łatwiej niebezpieczeństwu zapobiec, niż je zwalczyć, skoro się raz już zaczęło. Gdybyś był Kurdów nie zaczepiał, nie musiałbyś się dzisiaj bronić przeciwko nim.
 — Nie to chcę słyszeć.
 — Ale ja chciałem ci to właśnie powiedzieć. Czy wiedziałeś, że dziś nadejdą Kurdowie?
 — Wszyscyśmy o tem wiedzieli.
 — Dlaczegóż więc nie obsadziłeś wąwozów po tamtej stronie? Zajmowałbyś stanowisko nie do zdobycia, a tak Kurdowie mają już góry poza sobą i przewagę nad wami.
 — Będziemy walczyć!
 — Tutaj?
 — Nie, w dolinie Lican.
 — Tam ich chcesz przyjąć? — spytałem zdziwiony.
 — Tak — rzekł z wahaniem.
 — I dotąd jeszcze tu stoisz z ludźmi?
 — Musimy ocalić wpierw nasze mienie i naszych ludzi, zanim odejdziemy!
 — O meleku! Jakże wielkimi wojownikami są Chaldowie! Od wczoraj wiedzieliście, że Kurdowie nadejdą i nie uczyniliście nic, aby się zabezpieczyć. Chcecie z nimi walczyć, a mówicie o ocaleniu siebie i swego mienia. Zanim to zrobicie, nieprzyjaciel będzie w Lican. Wczoraj zaskoczyliście Kurdów i dlatego zwyciężyliście, dzisiaj oni was zaatakują i zniszczą.
 — Panie, o tem słyszeć nie chcemy!
 — To odczujecie na sobie. Bądź zdrów i czyń, co chcesz!
 Zrobiłem minę, jak gdybym miał wejść do domu, melek wstrzymał mię jednak za ramię.
 — Chodih, radź nam!
 — Nie mogę, bo pierwej nie pytaliście się mnie o radę.
 — Będziemy ci wdzięczni!
 — To niepotrzebne; bądźcie tylko rozumni. Jak mogę pomagać wam do zwyciężenia tych, którzy przyszli, aby wyswobodzić mnie i moich towarzyszy?

109