Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/116

 — Czy posłuchasz mej rady?
 — Powiedz mi ją!
 — Kurdowie mają nad wami przewagę. Dla ciebie istnieją tylko dwie drogi. Cofniesz się z twoimi ludźmi na drugi brzeg i będziesz bronił przeprawy, przez co zyskasz na czasie i będziesz mógł ściągnąć posiłki.
 — Ale w takim razie muszę poświęcić wszystko, co leży na prawym brzegu.
 — Oni to i tak zabiorą.
 — A jakaż druga droga?
 — Wejdziesz z nimi w układy.
 — Za czyjem pośrednictwem?
 — Mojem.
 — Twojem? Chodih, czy chcesz mi umknąć?
 — Ani mi przez myśl nie przeszło; dałem ci na to słowo.
 — A czy ci Kurdowie zechcą się wdawać w układy po naszym wczorajszym napadzie?
 — Czyż nie masz w ręku ich dowódcy? To daje ci wielką władzę nad nimi.
 — Jesteś ich gościem i tak się z nimi ułożysz, że oni odniosą korzyść, a my szkodę.
 — Jestem też i twoim gościem i tak będę mówił z nimi, żeby obie strony były zadowolone.
 — Zatrzymają cię i nie dadzą ci do mnie powrócić.
 — Nie pozwolę się zatrzymać. Spójrz na mego konia! Czyż nie wart dziesięć razy więcej od twego?
 — Pięćdziesiąt, sto razy więcej, panie!
 — Czy zdaje ci się, że wojownik opuściłby takie zwierzę?
 — Nigdy!
 — A zatem! Zamieńmy się na razie. Zostawię ci w zastaw mego karego ogiera.
 — Czy to na serjo?
 — Zupełnie. Czy wierzysz mi teraz?
 — Wierzę i ufam tobie. Czy chcesz zabrać z sobą także służącego?
 — Nie, zostanie z tobą, bo nie znasz konia dokładnie. Musi być ktoś, kto umie z nim postępować.
 — Czy ma jakąś tajemnicę?
 — W istocie.

112